Олабўжи романдан катта хикоя

эди. 
– Ҳозир келаман, – Ултон чилвирни тортиб жиларкан, Баҳор ҳам 
эргашди. 
– Бу ерда қолмайман! 
Трактор ҳамда йўлтанламас “Газик”лар онда-сонда ўтадиган 
кенггина сертупроқ йўл ёқаси билан эллик қадамлар юришгач, Ултон 
тўхтаб шимолни – баҳайбат ҳовучга ўхшаш икки қир орасидаги ям-
яшил “ўтлоқ”ни кўрсатди. 
– Қалай? 
– Ўша ерда ўтирсак-чи? 
– Ботқоқ... – Шу сўз Ултоннинг оғзидан чиқибоқ кўзлари 
“ҳовуч”нинг баайни ўрта бармоқлар туташган жойига тушди-ю, тек 
қолди. 
У ерда баргранг бир мошина кўринар, аммо “Газик”ка ўхшамас 
эди: устига чодир тутилган. Нари-беридаги арчалар остида эса яшил 
кийимли кишилар чўпчакми-тиканми теришар-юлишар эди. 
– Ў, шоввозлар-е! – Ултон сўнгра ўзидан сўради: “Ким бўлди 
булар? 
– Военнилар-ку, – деди Баҳор. 

---

365 
Ҳа, мошина... ўшаларники, йигитларнинг уст-боши, ахир... Ахир, 
ўшалар кияди-да бундай ола-булани! 
 
– Марадёрлар!.. – деди Ултон. – Тоғнииг кийигини ҳам шулар 
билан геологлар қуритишди! Буларнинг мошиналари йўл танламайди, 
вертолётлари бор. Ўзлари – етти ёт бегона! Қиришади... – Айтган 
сўзларидан аччиғи баттар чиқди чоғи: – Ҳатто лойиҳачи, йўл 
қурувчилар ҳам бизга қайғуришмайди. Ана! – деб Етимчўққи тарафга 
қўлини чўзди. – Қўрғондаранинг ортидан йўл ўтган! Кўкмайдонга чиқиб 
боради. Ҳарбий йўл. Сизу бизни яқинлаштирмайди... Ана шу йўл лойиҳа 
бўйича Чўнтоғ ортидан ўтиши керак экан. Иш бошланган ҳам: минг-
минг арчалар кесилган... Кейин Ичаксойга кўприк қуриш керак бўлган-
у, лойиҳа бекор қилинган. 
– Кейин бошқа лойиҳа... 
– Ҳа-да!