Олабўжи романдан катта хикоя

83 
“Пастлик” – бошқа бир тубанликнинг усти – қирғоғи бўлиб, 
боягидек товатошлардан иборат, аммо бу тошлар торс-торс ёрилган, 
оралиқлардан арчалар ўсиб чиққан, уларнинг ён-верида – уваланиб 
тўкилган қум ва тупроқдан унган бўритиканлар ҳақиқатан ҳам бу жойга 
хаёлий бир тус берар эди. 
Қуйига эниб кўрдиларки, тикандан бир туп ҳам йўқ, илдизидан 
қуриб кетгандай эди. 
– Уриб олишипти, – деди Ултон изтироб билан. – Барралигида 
ўришган... 
– Бу йил келмовдингизми? 
– Бир кунда ўриб олишган-да. 
– Ундан қизиқроқ нарсаям борми бу ерда? 
– Албатта! – Ултон чилвирни тортиб, Баҳорнинг тирсагидан олди. 
Хаёлида... 
...анави пастлик, яъни, зов бетидаги – Қоракамар: унинг қорайиб 
кетган метин шифти, ғоваклари, кўмма қилиб қўйилган қора қумғон ва 
декча. Тағин ғовак-токчаларда сақланажак туз, қалампир, қотган нон. 
Ўткинчилар қолдиради уларни... Илло ҳозир Ултон билан ҳам у ерда 
ҳордиқ чиқаришгач орқага қайта туриб, ортган емакларни ўша 

---

364 
токчаларга қўйишади: токи бошқа йўловчига насиб этсин. 
Бу қадимий одат бўлиб, унинг “қароргоҳи” – ана шундай камарлар 
ва “тўрт оёқ” кулбалардир. 
Ултон камарни таърифламоқчи бўлди-ю, Баҳорнинг ўзи кўриб 
баҳо бериши афзал туюлди. Шунда отни зов бағридаги сўқмоқдан 
етаклаб ўтиш ташвиши туғилди: жуда хавфли йўл-да у. Қари от сал 
тойиб кетса... 
– Шошманг. Гижингтой шу ерда қолади! – Ултон хуржунни 
тушириб, отни боғлаш учун кўкаламроқ жойни излаб қараркан, ҳозир 
эниб келганлари ёнбағирга туташ зовур борлиги эсига тушди: тагидан 
сув силқиб чиқадиган у жой ғоят намчил, қиёқ ва қамишлар ўсиб ётар