Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон милтиқни унга тўғрилаб тикила бошлади. Ўрмалаб 
бораётган жондор айри арчага йўналди. “Нима бу? Илон, бошқа нима? – 
деб ўйлади Ултон. – Каттаси экан... – У ўзи кўрмаган эса-да, тоғда 
ҳайбатли аждаҳолар бўлишини, улар ҳатто улоқ-қўзиларни ҳам бемалол 
ютиб юбориши, одамларни эса... аврагани ҳақидаям турли ваҳимали 
ҳикоялар эшитган эди. – Отайинми? Отиш керакмикан?” 
Шунда Баҳорнинг дағ-дағ титраётганини кўриб, шаҳдидан тушди. 
– Отинг-е! Нимага қараб турибсиз? – зўрға шивирлади Баҳор ва 
Ултоннинг орқасига ўта бошлади. 
Йигит чуқур нафас олди, “Нима бўлса, бўлар!” деб ўйлади-да, 
жондор арча тагига етдим деганда, тепкини босди. Атроф ларзага келиб, 
дори ҳиди анқиди-ю, чийиллаган бир товуш қулоқни қоматга келтирди. 
– Қуён! – хўрсинди Ултон ва уни босиб олишни тасаввур этганича 
отилди. Арчага етиб, чап қўли билан кўзини тўсган кўйи... оралиққа 
ўзини урди. 
Аммо арча тагидан ўтиши замон... ўша махлуқ яна чийиллаб юзига 
шундоқ ташландики, Ултон у ёққа қандай ўтган бўлса, шундай бурилиб 
бу ёққа қайтиб чиқди. 
Унинг тиззалари титрар, белидаги ўқдондан ўқ ололмас эди. 
У нима? 
Ултон кўролмай қолди: бироқ у қуён эмас... Йигит ниҳоят, 
милтиққа чўчқа ўқдан жойлаб, арча тагига тўғрилади-да, кута бошлади. 
Ҳеч нарса чиқмади. 
...Ултон оёқлари акашак бўлгандай босиб, қўлларини кўксида 
тутган ҳолда чўнқайиб ўтирган Баҳорнинг олдига борди. Баҳор турибоқ 
унинг кифтидан қучди. 
– Кетайлик! Юринг-юринг... 
Ултон бир нима демоқчи бўлди, аммо танглайи қотиб қолгани, 
овози чиқмаслигини англаб, бош ирғади. Сўнг Баҳорга эргашиб, ортига 

---

361