Олабўжи романдан катта хикоя

– Хоҳлаганини қилишади-я, аблаҳлар. 
– Биласиз-ку. 
– Ўз юртингда яшаб, бировга қарам бўлишнинг номи нима? 
– Ай! – Ултон бирдан олға босди. – Юринг, борайлик-чи, 
хўжайинлар нима иш қилишаётган экан. 
– Юринг. 
Отни зовур ёқасида қолдириб, бир-бирини суяб, тортиб-тортилиб 
ўркачга чиққанларида, Баҳор йиғламоқдан бери аҳволда: тўпиқлари 
ачишар-тикан кирган, Ултоннинг эса туфлиси тоявериб – тиззалари 
“қашқа бўлган”, шу асно уларнинг алами қаҳрга айланиб кетган эди. 
(Айтиб қўйиш лозим: Ултоннинг ҳам, Баҳорнинг ҳам сафарбоп 
кийинмаганларига сабаб – эрта тонгдан иморат олдида уймалашган 
кишиларнинг эътиборини тортмаслик эди. Ултон тўйхонага бораётган 
куёвдек отни етаклаб чиққан, Баҳор ҳам унга ияриб бораркан, 
бирданига йўлни буриб, тўйхонадан узоқлашган эдилар.) 
...Битта аскар бола якка арча танасига суяниб сигарет чекар, 

---

366 
нигоҳида шўхлик бор эди. 
– Добро пожаловать, – деди у. 
– Чё вы тут делаете? – сўради Ултон ҳансираб. – Откуда приехали? 
– Ну, ну, парен... – Аскар йигит қоматини ростлади. Сўнг у тарафга 
бир-икки-уч қадам босиб: – А-у-у! – деб бақирди: “Караул!” деганими бу, 
қувонганими? 
Ултон ҳам Баҳорнинг билагидан тутиб, уч-тўрт қадам қўйди-ю, 
ажиб бир манзарани кўрди: ўн қадамлар пастда садага ўхшаш арчанинг 
танасига суяб, оёқларини узатиб ўтирган бошяланг офицер 
фотоаппаратини кўзига тутиб, қаршисида каттакон тўнғиз миниб 
ўтирган йигитни суратга олар эди. Ундан нарироқда – қачондир ўтов 
тикилган текис ерда – брезентда беш-олти аскар чўзилиб ётар, уларнинг 
ўртасида – газетада шишалар, бўлка нон, катта-кичик помидор,