Олабўжи романдан катта хикоя

сўрашинг. Меҳмонлар чамамда, ёнғоқ остида ўтиришипти... 
– Вой, шу кийимда.., – инжиқланди Баҳор ҳам. – Туфли-пуфли 
кийсам ҳам бўларди. Эй, юринг, бу томондан уйгача бориб, одамбашара 
бўлиб тушайлик. 
– Бўпти. 
21
Йўнғичқапоя, боғ. 

---

373 
85 
– Ултон чилвирни ечаётганди, иморат бурчагида кўринган 
Турсунтош: 
– Қочоқлар мана-ку! – деб бақириб юборди. Ва қўлидаги косалар 
қўйилган баркашни бир қизчага тутқазди-да, бу ёққа йўналди. – 
Ҳаммани хавотирга солиб юрар экансизлар-да? Варакалла! Бир оғиз 
айтиб кетсаларинг-ку... 
– Секинроқ, – деди Ултон ва отни чўлиққа яна кўрсатиб, қирга 
имо қилди. Сўнг синфдоши билан кўришди. – Кимлар бор? 
– Э, дарров талашдингларми? Келиним унча-мунчадан тоймасди... 
– Бир камардан ўтаётиб бошни уриб олдим, – деди Ултон. 
– Салгина шилинган, – қўшимча қилди Баҳор. Ва Турсунтошга 
ялина кетди: – Опажон, бу уст-бошни алмаштирмасам бўлмайди!.. 
Тушунасиз-ку? 
– Хўп бўлади, опаси айлансин! Қани, куёв тўра, сиз меҳмонларнинг 
олдига жўнайверинг! 
Ултон бурилибоқ ариқдан ҳатлади. Сўнг симтўр деворнинг 
устидан босиб нариёққа ўтди. Ошқовоқ пуштасидан юриб, базм бўлган... 
...майдонга чиқди. Стол-стуллар ташиб кетилган, Қобил ғижимлаб 
ташланган қоғоз, сигарет қутиси – қолдиқлари ва шиша синиқларини 
четга тўпламоқда эди. 
– Салом алайкум, домилла. 
– Валекум. – Ултон унинг билагидан қисиб қўйди. – Лекин сендан 
жуда хурсандман. 
– Биз... хизматга қарздормиз, – деди у. 
– Дунё опанг чақирганди шекилли? 
У ёнғоққа ишора қилди. 
– Ўзлари кеп қолди.