Олабўжи романдан катта хикоя

сўрдум: “Булар кимдурлар?” Жавоб бердиларки: “Булар шундоғ 
хотунлардурки, эрларидин бўлмағон болаларни аларнинг болалари 
қилиб олурлар!” 
Баҳор хўрсиниб юборди. 
– Да, ундай хотинлар ҳозир ҳам бор, – деди Дунё ва билагидаги 
олтин соатига кўз қирини ташлаб, Ултонга боқди. 
– Раҳмат. Мингга киринг, тақсир! – Ултон қўлини кўксига қўйди. 
Тақсир ҳам қўлларини кўксига босиб, аста қўзғалди. 

---

276 
Йўлкага тушганларидан сўнг Ултон орқада қолиб, Зикриёхон 
домлага битта йигирма беш сўмлик узатди. Домла “ҳай-ҳай!” деганча 
ўнг томонга сурилиб кетди. 
– Домлажон... – ёлворди Ултон ва Абдуқаюмни туртди. 
– Шундоқ ҳам гуноҳ қилдим, бўтам, – деди домла. – Тиловатдан 
олдин туҳфангизни олдим. 
– Тугунча? – Ултон ингранди. Ва қабрлар ўртасидан кўтарилиб 
турган ёлғиз сағанага кўзи тушиб, сумрайиб қолди: “Отинқиз...” 
– Ултонбек... 
Ултон илкис қаради. 
Абдуқаюм домланинг енгидан тутган эди. Ултон новвойнинг 
киссасига пулни тиқиб юборди-да, илдамлади. Бироқ... 
...аёлларга тўқнашиб кетаёзди. 
– У кимнинг қабри? Мунча?.. – деб сўради Дунё сағанага ишора 
қилиб. – Наъматак ҳам бор экан... 
– У ерда... бир фаришта ётипти, – деди Ултон. – Зебунисодай эр 
қилмай ўтган... Ҳе, қадимдан қолган бу... 
– Эр қилмай ўтган? 
– Ҳа. 
– Нима учун? 
– Ҳур келиб, ҳур кетгиси келгандир-да. Лекин ўша ерда бир тош 
бор... Кўрасизми? Хўп. Ўша тошнинг тагида бир ғор бор. Туғмас 
хотинлар унга қўл суқиб, тупроқ олса-ю, ичидан, масалан, тугмами... 
бошқа нарсами чиқса, фарзанд кўрар экан. 
– Интересно. Сен эшитганмисан, Баҳор?