Олабўжи романдан катта хикоя

Ўзлари яқинда келишди. 
Ў, мошиналарнинг “па-ап-пу-уп!” товушларию сурнай-чилдирма 
садолари остида келишди. Хайрият, у ёққа бориш олдидан Мунди: 
“Пойдаси бор. Хурсанд бўласиз”, деб Ултонга бир пиёла халигидан 

---

278 
ютқазган экан: уялишни эсдан чиқардими – шоду хуррам бориб келди. 
Амбулатория олдидаги ўтлоқда – стол-стуллар, дарахтлар остида 
шолча-кўрпача, дастурхонлар тўкин: тумонат эркак-аёл, катта-кичик 
ўйин-кулги қилиб ўтиришган экан. 
Хуррам девона ҳам “состави” билан турган экан, нағмасини 
бошлагач, Турсунтош билан Шарофат ўртага тушиб кетишди: ана 
ўйинни, қарсакни кўринг! 
Дарҳол пул қистириш бошланди. 
Ултон шунча ёшга кириб энди билдики, аксар йигитлар, хусусан 
куёв навкарлар қистириш учун атай пул “ғамлаб” келишар экан. 
Баҳорнинг онасини, жингалак соч, укки кўз укаси Умидни ҳам шу 
ерда кўрди: қайнона келиб, куёвнинг манглайидан ўпти, қайни унинг 
қўлини қаттиқ қисди. 
Ултон бир муддат изтиробли, аммо нурли кечинмалар оғушида 
қолди: уйланиш керак экан... 
... уйланиш ҳам – табиий яшашнинг шарти! 
Ана, ўшалар ҳам – шу ерда ҳозир. Ва шу ердалиги учун ҳам Ултон 
хурсанд: ахир бу ер – уники. 
Унинг боғи! 
Бўш чорпояга қариялар ўрнашаяпти: Расул бобо, қайнотаси 
Кенжа бобо... Ҳа-ҳа, ўша киши, отаси пастда таъзим қилаяпти унга. У 
кишининг ёнидан сўрига чиқаётган баргранг шапкали... ҳа, шапкали 
чол ким бўлди? Унинг шапкасини “фуражка” дейишарди: Ултон 
ёшлигида кўп кўрарди... 
Беқасам чопонини бар урган
17
 Мустафоқул амаки ҳам пайдо бўлди. 
Эй, шу чолларнинг қўр тўкиб ўтиришлариям яхши-да!