Microsoft Word hazrati umar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
185
Умарнинг олдига келди. 
Олдириб ташланган тарновни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ўзлари ўша ерга 
ўрнатган эдилар, — деди Аббос. 
Ҳазрат Умар ўринларидан туриб, Аббоснинг ёнларига чиқдилар. 
— 
Аббос, уйингда нарвонинг бор. Лекин бу сафар сенга ўзим нарвонлик киламан. Устимга 
чиққин-да, тарновни жойига ўрнатиб қўй. 
Аббос воқеани кузатиб турганларнинг ҳайратомуз қарашлари остида буйруқни бажарди. 
(
Ибн Саъд). 
Салмон уйланмоқчи эди 
Салмон Форсий Ҳазрати Умарнинг бир қизларига совчи қўйиб, ижобий жавоб олди. Аммо 
унинг ўғли Абдуллоҳ орадаги ёшнинг фарқи катталигиданми ёки бизга маълум бўлмаган бошқа 
сабабданми, рози эмасди. 
Салмоннинг комил мусулмонлигига шак-шубҳа йўқ эди. Ҳатто Расулуллоҳ соллаллоҳу 
алайҳи ва саллам у ҳақда: "Салмон биздан, бизнинг аҳли байтимиздандир", деган эдилар. Бироқ 
бир одамнинг бошқа одамга хуш келиши ёхуд турмуш қуриши учун рози бўлишига бошқа 
сабаблар бўлиши мумкинлигини ҳам инкор қилолмаймиз. Балки қўли сўралган қиз ўзи рози 
бўлмай, бу ҳақда оғаси Абдуллоҳга гап очгандир. 
Абдуллоҳ ҳам ўз навбатида отасининг олдига келиб: "Мен синглимни Салмонга 
узатилишига қаршиман", дея айтолмагандир. У ота турганда аканинг гапи иккинчи даражали 
эканлигини яхши тушунарди. 
Абдуллоҳ ўша кунларда Мадинада юрган Амр ибн Осни кўриб: "Мана шу одам бирор чора 
топиб бера олади", деган фикрни кўнглидан ўтказди. Бориб вазиятни Амрга тушунтирди. Амр: 
"
Буни менга қўйиб бер", деди. 
— 
Умарнинг қизига совчи қўйибсан. Уям қизини сенга беришга рози бўлибдими, Салмон? 
— 
Ҳа. 
— 
Умар кўнгли бўшлик қилибди... 
Амр бошқа ҳеч нарса демай йўлида давом этди. Салмон гап нимадалигини англаши ва унинг 
ортидан югуриб келиб: "Бу билан нима демоқчисан, Амр?" дейиши учун озгина вақт керак эди. 
Бу гап Салмонни ўйлантириб қўйди. У Амрни топиб: "Бу нега сени қизиқтиряпти, Амр? Оғиз 
солган мен, қизини бермоқчи бўлган у. Сен нега бу ишга аралашяпсан?" демоқчи бўлди. Лекин 
иш шу билан ҳал бўлиб қолмасди. Худо билади, яна қанча одам Амрдек ўйлаб юрибди. 
Уларнинг фикрини йўқотиб бўлмайди-ку! Ундан ташқари, Амр ҳам боплаб жавоб бериб, 
ишнинг пачавасини чиқарар. Шу бир оғиз гап Салмоннинг ақлига ўрнашиб, хаёлини банд этди. 
Уйлай-ўйлай, у Ҳазрати Умарнинг олдига борди ва "Бу ишга кўнглим чопмаяпти" деб, 
фикридан қайтганини маълум қилди. 
Исфаҳон 
Ҳазрати Умар Куфага Амморни юборганларидан сўнг олдинги волий Абдуллоҳ ибн Утбани 
қўшинга бош қилиб, Исфаҳон сари юришни буюрдилар. 
Абдуллоҳ Куфада турган аскарлар билан Нихованддан қайтган лашкарни қўшиб, йўлга 
чиқди. Йўлда Шаҳр Бароз Жазовайҳ исмли кекса қўмондон бошчилигидаги қўшинга дуч келди. 
Ўртада жанг бўлиб ўтди. Бир куни мўйсафид майдонга чиқиб, яккама-якка олишувга рақиб 
чақирди. Ўртага Абдуллоҳ ибн Варқо чиқди. Бўлиб ўттан олишув қариянинг ерга жонсиз 
қулаши билан якун топди. Унинг ўлганини кўрган қўшини қочиб қолди. Шу тариқа Исфаҳон 
атрофидаги йирик қишлоқ қўлга киритилди. Бу жой кейинчалик: "Рустакуш шайх" (Мўйсафид 

---

Ҳазрати Умар ибн Хаттоб (р.а.). Аҳмад Лутфий Қозончи