Microsoft Word hazrati umar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
180
англатолмасди. Бу жиҳатдан жавоб эгасини қутлаб қўйиш керак. 
Ажаб, тун ярмида келиб, дағал муомала қилаётган ким экан у? Балки у ҳам ўзига ўхшаган 
кафан ўғрисидир?" "Шарпа калласига келган бу фикрдан бир оз дадиллашди. 
— 
Сен ҳам шу иш билан шуғуллансанг, гап йўқ. Арра қиламиз! 
Ундан чиққан тайинли гап шу бўлди Аммо у янглишганини тушуниб етиши учун кўп вақт 
кетмади. 
— 
Бу қабрга менинг акам кўмилган. 
"
Тунги шарпа" тош каби қотди. Пешонасидан муздек тер чиқди. У бу терни ажал шамоли 
олиб келганини хаёлига ҳам келтирмади. 
— 
Менга қара, бир хато қилдим-да энди. Бошқа бундай қилмайман. 
Балки рост гапиргандир. Аммо "изқувар" уни тавбасига таянтириш учун эмас, балки 
жазолашга келган эди. 
— 
Бошқа қилмаслигингга ишончим комил. 
Бу гап инсонга ўзгача умид бахш этиб, хавф ортда қолганини англатарди. Балки гуноҳидан 
ўтганини билдирар. 
— 
Аллоҳ сендан рози бўлсин. Умринг узоқ бўлсин! 
— 
Омин! Лекин, менимча, бу дуо учун афсус қилсанг керак. Чунки ўлиминг муқаррар. 
— 
Ёлвораман... 
Унинг сўнгги сўзи шу бўлди. Тун қоронғусида ҳавода кўтарилган шамшир зарб билан 
тушди. Яна кетма-кет кўтарилиб, "шарпа"ни ерпарчин қилди. 
Балки у дастлабки зарбадан кейиноқ нариги дунёга равона бўлгандир. Аммо ҳали иликларга 
қадар сингган алам, томирлардаги кин ва интиқом оташи ўчмаган эди. Бир неча сониялардан 
кейин оёғи пастда, танаси қабр четида ётган "тунги шарпа" яна бир бор нафрат тўла кўзларнинг 
телбаларча қарашларига дучор бўлди. "Изқувар" мурдани оёқлари билан қабрга итариб 
тушираркан, лаблари билан пичирлади: "Баъзида одам ўзига-ўзи қабр қазир экан". 
* * * 
Бомдод намозидан кейин жамоатга юзланган Ҳазрати Умар тунги воқеалар ҳақида 
эшитишга тайёр эдилар. 
Ёш йигитча ўрнидан туриб, қабристонда бўлган машъум воқеани батафсил айтиб берди ва: 
— 
Ҳар қандай жазога тайёрман, мўминлар амири, — деб гапини тугатди 
— 
Мен ҳеч қандай жазо бермоқчимасман. У жазосини олибди. Кафан ўғрисининг ўлими 
сабаб бировни айблай олмайман. 
Отиқа хоним 
Баҳрайндан мушк келтирилди. Ҳазрат Умар: 
— 
Қанийди тош-тарозуни яхши тушунадиган аёл бўлса-ю, мушкни мўминларга тарқатса, — 
дедилар. 
Шунда аёллари Отиқа айтди: 
— 
Буни мен қиламан. Олиб келинг. 
— 
Йўқ, бўлмайди. 
— 
Нега бўлмас экан, мўминлар амири? Қўлидан келмайди, деб ўйлаяпсизми? 
— 
Ундай эмас, қила олишингта ишонаман. Лекин сен уни тарқатаётиб қўлингга юқади, 
мушкни юзингга, қулоқларингга суртиб олишинг мумкин. Ана унда Умарнинг оиласи 
бошқалардан кўпроқ улуш олган бўлиб қолади. Мен шундан хавфсираяпман. 

---

Ҳазрати Умар ибн Хаттоб (р.а.). Аҳмад Лутфий Қозончи