Microsoft Word hazrati umar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
130
Ҳазрати Умар раият ишларини тартибли олиб боришга жаҳд килсалар-да, бу хатти-
ҳаракатлари ибодатларига ҳалақит қилмас эди. 
Дўстларидан бири у киши ҳақида шундай дейди: "Инсонларнинг энг кўп рўза тутадигани ва 
энг кўп мисвок ишлатадигани Умардир". 
Ҳазрати Умарнинг ўзлари: "Агар халифаликнинг оғир юки бўлмаганида, муаззинлик ҳам 
қилган бўлардим", деган эдилар. 
Ҳазрати Умар хуфтон намозини ўқиб бўлиб, кўнгиллари тўлгунча Мадина кўчаларини 
айланардилар. Ёрдамга муҳтож одамлар бор-йўқлигини билиб, кейин уйларига қайтар ва узоқ 
вақт Холиқ ҳузурида У билан ёлғиз қолар эдилар. («Табақот») 
Бир куни дўстларига шундай дедилар: 
— 
Аллоҳ йўлида юрмасам, Унинг ҳузурида пешонамни тупроққа қўймасам ёки меванинг 
энг яхшиси танлаб олинганидек, сўзларнинг ҳам энг яхшиси танлаб гапириладиган 
мажлисларда ўтириб ўзимни бахтиёр сезмасам, бундан ўлим афзалроқ". 
Бир куни Шифо исмли аёл бир гуруҳ ёшларнн кўрди. Улар чумолиларни босиб олмаслик 
учун аста-секин қадам босишар, паст овозда сўзлашишар эди. Аёл уларнинг бу қилиғини 
тушунмади. 
— 
Нима киляпсизлар? Бу нимаси? 
— 
Бизлар зоҳидлармиз (дунёдан кўнгил узган одамлар). 
Шифо ҳайрон бўлди. У шу кунга қадар бунақанги зухд ва тақвони кўрмаган эди. 
— 
Валлоҳи, Умар гапирганда эшиттириб гапирар, юрганда шахдам қадам ташлаб виқор 
билан юрар, урганда оғритар эди. 
Лекин ҳақиқий зоҳид у эди. 
* * * 
Ҳазрати Умар доим ўзини сарҳисоб қилар, айбни, аввало, ўзларидан излардилар. У зот 
"
Давлат раҳбари ҳақгўй ва тўғри бўлгандагина, унинг раияти ҳам ҳалол ва дуруст инсонлар 
бўлади. Давлат раҳбари Аллоҳ олдидаги бурчларини адо этиб қўйсалар, раият ҳам бурчларини 
адо этади", дердилар. 
У киши одамлар орасида хато ва қамчиликларини эслатиб турадиганларни севардилар. 
Бир куни минбарда эканлар: 
— 
Одамлар, нон билан ейишга қатиқ тополмаган пайтларим бўлди. Холаларимга булоқдан 
зилол сув олиб келиб берардим, улар менга майиз ва шунга ўхшаш нарсалар беришарди, — 
дедилар ва давом этмасдан, минбардан тушдилар. 
Ҳазрати Умар шуни айтиш учунгина минбарга чиққан бўлишлари мумкин эмасди. 
— 
Давом этмадингиз, амирул мўминин, нимадир демоқчи эдингиз шекилли, — дейишди 
ўтирганлар. 
— 
Ҳа. Лекин нафсим ғалаён қила бошлади. Унинг ғурур ва кибрини синдириш, қилаётган 
мавъизамдан унга ҳисса бермаслик учун тўхтатишни афзал билиб, минбардан тушдим, — 
дедилар. 
...
Ҳазрати Умар хуфтондан кейин шаҳар айланар, кейин масжидга қайтар эдилар, Масжидда 
намоз ўқиётганларга тегинмай, қолганларни ташқарига чиқарардилар. Бир куни одатларига 
кўра, масжидга келдилар. Ичкарида бир гуруҳ, саҳобийлар суҳбатлашиб ўтирар эди. Ҳазрати 
Умар крронғуда уларнинг юзларини кўролмай: 
— 
Кимсизлар? — дедилар. Убай ибн Каъб жавоб берди: 
— 
Сенинг дўстларингмиз, амирул мўминин. 
— 
Сизларни намоздан кейин бу ерда нима ушлаб қолди? 

---

Ҳазрати Умар ибн Хаттоб (р.а.). Аҳмад Лутфий Қозончи