Mavzu: zahiriddin muhammad boburning hayoti va adabiy merosi

Tolpinibon oʻylaki suvsiz baliq, Jon yoʻq edi onga bugun tongloliq.
Ishqning lashkari bilan Aqlning navkarlari oʻrtasidagi jang tasvirida: «Sher ham bu talashlardan qoʻrqib ,hatto qornidagʻi bolasini tashlab yubordi», deb mubolagʻa qilingan.
Tubandagi misralar It bilan Ohu, Zogʻ bilan Bulbul, Shahd bilan Ogʻu kabilarni qarama-qarshi qoʻyish (tazod)lyoʻli bilan bitilgan bgʻlib,.ular Fuod .bilan Foruqa, oʻrtasidagi voqeani yoritishga qaratilgandir: It bila Ohu boʻlibon hamnafas, Zogʻ bila Bulbulgʻa bir oʻldi qafas.
Shahd ila Ogʻu topibon imtizoj, Ishq ila ishratgʻa bor erdi rivoj.
Inkor ma’nosini ta’kidlovchi na bogʻlovchisi bir necha marta qaytarilgan satrlarda takror priyomi qgʻllanilgan:Onda na zavqu, na huzuru na nur... Onda na ilmu na amal, na yaqin...
Dostonda xalq ertaklariga xos bgʻlgan («Bir bor edi, bir yoʻq edi» kabi) muqaddima ham koʻzga tashlanadi. Dostonda xalqning hikmatli soʻzlari va iboralarini keng qoʻllash — asar tilini ommabop qilishga intilish sezilib turadiki, bu maqtovga loyiqdir. Chunonchi, Fuodning mast bgʻlib Foruqaning domiga tushganligini anglatish uchun «mast parishonxotir boʻlsa, sitam koʻradi» aforizmi ayniqsa oʻrinli ishlatilgan. «Osh egasi bilan totli», «Aytilgan soʻz — otilgan oʻq», «Elchiga oʻlim yoʻq», «Avval oʻyla, keyin soʻyla» maqoli:
Har kishining bor esa gar aqli tuz, Avval anga koʻz keragu soʻngra soʻz —
baytiga mohirlik bilan singdirilgan. Umuman, «Husnu Dil» dostonining avtori Navoiy va Fuzuliyning badiiy tilidan fayz va zavq olish bilan birga, oʻzbek va tojik tilidagi xalqchil ibora va ifodalardan, hat-to, mahalliy sheva elementlaridan ham bahramand boʻlib, oʻz asarini sodda til va ravon uslubda yaratish uchun katta ijodiy mehnat qilgan.
«Husnu Dil» dostonida Nishotiyning soʻz san’ati va uning ulugʻ arboblari Nizomiy, Xisrav Dehlaviy, Jomiy va Navoiy haqidagi fikrlari alohida ahamiyatga egadir. Shoir XVIII asrning 70-yillarida Xorazmda oʻzbek adabiyoti jonlana boshlagan bir sharoitda ulugʻ klassiklar izidan borib til va adabiyotga doir muhim nazariy xulosalar chiqaradi. Uning fikricha, soʻz duri jon gavharidan ham azizdir. Soʻz kishiga jon beradi. Soʻzsiz odam devorga oʻxshaydi. Birov xunuk, choʻloq va shol boʻlsa ham, lekin shirin va bama’ni soʻzlay olsa — kishilar uning yoniga boradilar, albatta: