Айтматов Ш. боранлы бандирги

мына
қаншықты!
Жецгей ымлап. биреўди ншкериге шақырды. Ол баягы
түлки малақайлы, қызыл бет киси екен. Оныц артында
қолларында аўыр шоқмарлары бар еки адам көринди.
Олар да атын таслап, асығып киятыр.
Муғаллим орнынан қозғалмады.
—Сен не, үйсиз көпек, журттын қызларын 
өз қаты-
ныцдай ийелейсец? Лчогал былай!
4 - 2 2 9
49
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Қизыл бет кисн соны антып, аныўдан гүрбецлеп, Дүн-
шенге умтылды.
—Сизиц бунда кирнўге ҳацыцыз жоқ, бул мектеп,--
деди ыуғаллим қапыныц тартнасынан қатты услап.
—Айтыл едпм гой мен!—деп бақырды женгем,—Оныц
өзн қашшан-ақ бул цаншықты ийелеп алған!
—Ә, мектебпцннц ишин...—деп бақырды қызыл бет
қамшысын көтерип.
Бирақ Дүншен оннан бурын қыймылдап, бар күшн
менен қызыл бетти иптерип жиберди. Ол ыцқ етип, шал-
қасына қулады. Сол ўақытта шоқмарлы еки адам Дүп-
шенге тура у.мтылды. Балалар 
шыцғырысып, 
мағап
асылысып жүр. Төбелес ўақгында есик қопарылып, па-
шақ-пашақ болды. Мен асылып, жибермей жүрген киш-
кене оқыўшыларды сүйреўим менен 
есикке қарай жу-
ўырдым: 
' 
‘
— Босатыц мугаллнмди! Урма опы! Қерек болса мени
алыц, урма муғаллимдн!
Дүйшеи маған мойнын бурды. Қанға боялған оныц
тури адам қорыққандай еди. Жерде жатқан тақтайды
ала салып, тум-тусыпа силтеп жүрген ол. бизлерге қа-
рай: 
" 
‘
— Қашыц балалар, аўылға 
қарап қашыц! Алтынай
жуўыр!—деп бақырды.
Сол ўақытта анаўлар шоқмар менен урып, оныцқолын