Айтматов Ш. боранлы бандирги

Оннан соц үйде олар маган ойына келгенин ислеседе, бу-
46
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ны ҳешким еситпейдн. Қорыҳканымнан түнн мененкир-
пик қақпай шықтым.
Дүйшен, әлбетте, менин. жағдайымды түсинди. Мүм-
кин, сонлықтан шығар, қорқынышлы ойдан мени серик-
тирмекши болып, ол ертецнне мектепке ағаштыц еки нә
лин әкелиптй. Сабақтан кейин, қолымиан жетелеп, шет-
ке шығарды.
— Алтынай, ҳәзир екеўмиз бир нәрсе ислеўимиз ке-
рек,—деди ол қуўақылана жымыйып.—Мына нәллерди
сениц ушын әкелдим. Екеўнмиз буны ҳәзнр шаншамыз.
Олар жуўаныйман дегенше сен де өсип, жақсы адам бо-
лып жетилесен. Сен ақылды, сезгир қызсац. Сонлықтан
меи сени илимпаз болар деп ойлайман. Буған мен исене-
мен. Қөрерсен еле буныц дурыс екенин. Ҳәзир сен мына
нәлшедей жас баласац. Олай болса, кел Алтынай, булар-
ды өз қолларымыз бенен шаншайық. Илайым бахытыц
оқыўдан болғай, жарық жулдызым мениц...
Нәлшелер бойы мендей, жас ғана шыбық екен. 0,лар-
ды биз мектептннқапталына шанышқанымызда, таў жақ-
тан ескен самал жан бергендей олардыц кишкене ғана
жапырағын биринши рет желпип өтти. Жапырақлар ди-
рилдеп, нәлшелер шайқалып бас ийди...
—Қарашы, қандай жақсы—деп Дүйшен кейин бәсип,
күлип жиберди. —Енди бул жерге анаў булақтан салма
әкелиўимиз керек. Оннан соц булардыц қандай сулыў гү-
жим болғанын көрерсен. Олар усы дөц басында бир ту-
ўысқан егиздей өсип турады. Және бәрҳә олар журт-
тын көзине узақтан түсетуғын бол,ады. Ақ пейил, жақсы
'адамлар буған еле қуўанысып жүреди. Ол ўақытта өмир
де басқаша болады Алтынай. Барлық жақсы нәрселер
алдымызда, келешекте...