Айтматов Ш. боранлы бандирги

Дүйшеннин бул жақсылығына қаншеллп қайыл бол-
ганымды жеткерип бериў ушын ҳәзнр де онлы сөз таба
алмай отырмаи. Ал сол ўақытта мен үндемей, тек оған
47
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

тедмирип қарадым. Оныц жүзиниц сондан ысықлығын,
көзлериндеги мүлайым, ақ пейилликти жумыс ислегенде
қолларынын қандай күшли, епли екенин, жымынғандағы
күлкнсиннн адамныц нши-баўырын жылытып жиберету-
ғынын жаца ғана көргепдей-ақ Дүйшенге қарап тура бер-
дим. Белгисиз бир ыссы сезим көкирегиме қунылып ке-
лип қалды. Мен Дүйшенге умтылып, оған: 
«усындай
адам болғаныцыз ушын мыц раҳмет сизге, 
муғаллим.
Меннц сизди қатты қушақдап, бетинизден сүйгим келип
тур» демекшн болдым- Бнрақ, бул сөзлерди айтыўға уя-
лып, батына алмадым. Ҳаслында солай деп айтыўым ке-
рек шығар еди деп ҳәзир жудә ойланаман...
Биз сол ўақытта ашық аспан астында, көгилдир таў
шыцларыныц оргасындағы дөц үстпнде турып, ҳэркай-
сымыз өзимизше әрман еттик, мен сонда басыма дөнген
қаўип жөнпнде бпротала умытылып кетпппеп. Ертецме-
ни не күтип турганын, еки күннен берли жецгейдиц неге
мени излемегеннп ойламаппан да. Мүмкнн олар менн
умытып кетпп, өз еркнме қойыўды ойладыма екен? Дүй-
шеп де бул жөнинде ойлап жүрсе керек:
— Алтынай, сен онша қапа болма. Қалай да бир ше-
шимин табармыз,—дедп ол аўылға киятырғанымызда.—
Ертецниц арғы күни мен қалаға барып, сен жөнинде ай-
тып беремен. Мүмкин, сенн ол жерде оқыўға алдырар-
ман. Барасацба?
— Сиз не десецнз, соны ислеймен, мугаллим,—дедпм
мен.
Қаланыц не екенин көз алдыма келтире алмасам да