Айтматов Ш. боранлы бандирги

сындырды. Салбырап, жансыз қалған қолын паналап,
муғаллим дийўалға сүйенди. Ал анаў үшеўи өкирисиўи
менен тура умтылып, ҳалдан кеткен Дүйшендн сабаўға
киристи.
—Ур! Саба! Басқа ур, басқа! Өлсип! Ур! 
__
Қутырынған жецғем менен қызыл бет маған жуўыры-
сып келди. Олар бурымымнан 
услап сүйрей жөнелди.
Мен бар күшимди салып жулқынып, артыма бурылдым.
50
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Қорқып, шьщғырысқап балалар, қан шашырап қап-қара
болған дийўалға суйенген Дүйшен көзиме түсти.
—Муғаллим!
Ьирақ Дүйшен/ШҚ маған берер көмеги жоқ едп. Соқ-
қы астындағы ол мәс адамдан тецселнп, аяғыида зорға
:ур. Лл анаўлар үсти үстнне тынбастан урып атыр. Мени
жерге жығып, қопымды ба!
1
лады. 
Сол уақытта 
тепки
астында домалап жүрген Дүйшенге көзим түсти.
—Муғаллим!
Дәрқал мениқ нўзымды тығып. ерге ылақтырып урды.
Ердиқ артына секирип минген қызыл 
бет бөктериўли
мени шығанағы, көкирегп менен басын отыр. Муғаллим-
ди қанға бояған жақағы екеўи де атларына минди. Ал
жеқгей қызыл беттиқ атынық қапталында жуўырып,
басыма жудырығы мепен урып киятыр.
—Қүткениқ усы едн ғои! Мине усылай, мине усылай
шығарып саламан сенн! Муғаллимиқ—ол да қарам қат-
ты... 
~
Бирақ, муғаллпм еле тири еди. Артымнан 
өжетлене
шыққан даўыс еситилдн:
—Алты—на—а—ай!
Мен аттық баўырына салбырап кеткен басымды зорға
көтернп, соқыма қарадым. Изимде өлимниқ бержағына
шекем таяқ жеп, қанға малынған Дүйшен саў қолына
тас услап жуўырып киятыр екен. Онық артында класс-