Айтматов Ш. боранлы бандирги

олардыц басына, жаўырнына ура берген соц, ийтлер бу-
ған кем-кемнен үйренисип кетеди. Бирақ олардын көз
қарасындағы усыннан пайда болған бир түрли жансыз-
лықты көргенде, денец түршигип, қалтырап кетесец. Қа-
ра қатынныц да сондай өлп көзлерине қарап жатырған
мен, өзимди әлле қашан өлип, қойымшылықта жатқан-
дай сеземен. Мен буған рас-ақ исенгенде болар едим,
егер таў басынан шуўылдап аққан дәрьяныц сести бол-
маса. Байлаўсыз, азат суў гүрилдеп, сарқырап 
ағып
атыр.
52
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Қара жүрек, жаўыз жецгей, өмир бойы саған нәлет-
лер жаўғай! Иләйым менин көз жасым менен, ып-ыссы
қаныма шақалғайсан! Жана ғана он беске келген мен
усы түнде ҳаял болдым... Сол зорлаған адамныц қыз-
ларынан да менин жасым киши еди ғой...
Үшинши түнде қалай болмасын қашып кетиўди ойла-
дым. Мейли жолда-ақ өлейин, мейли кейнимнен қуўғын-
шылар да жетсин, бирақ муғаллим 
Дүйшендей болып,
сонғы демим питкенше алысып өлермен.
Қарацғыда билдирмей есикке келдим. Ол жүн арқан
менен байланып тасланған екен. Қайта-қайта 
тастай
етип түйилген арқанларды қарацғыда шешиў мүмкин
емес еди. Соннан кейин табалдырықты тайдырмақшы
болдым. Бирақ, қанша тырбансам да ҳеш нәрсе шықпа-
ды. Үйдин сыртынан да қазық қағып, оған арқан менен
қапыны тарттырып қойыпты.
Өткир бир нәрсе таўып, арқанды кесиўден басқа илаж
қалмады. Дөгерегимди сыйпалап, излеп жүрмен. Бирақ
ағаш қазықтан басқа ҳеш нәрсе табылмады. Үмиттен гү-
дер үзип, үйдиц иргесин қазық пенен қаза басладым.
Басымда тек жалғыз ғана ой—бул жерден қашыў я