Айтматов Ш. боранлы бандирги

алыпты. Дүйшен аттан ырғып 
түсип, ергенекти теўип
ашты да қызыл беттид жамылған постынын жулып ал-
ды.
—Түргел орныднан!—деп бақырды ол ашыўлы түр-
де.
Қызыл бет басын көтерип, көзин уўқалады. Дүйшен-
нид жағасына асылмақшы болып қолайласқан ол, мили-
ционерлердид өзине қаратылған наганларына көзи түс-
кенде жуўасып сала берди. Дүйшен оныд жағасынан ус-
лап, орнынан жулқып көтерди:
— Нәлетий!—деп гүбнрледн ол тисленип,— енди на-
ғыз орныда барасад! Жүр қәне!
Мойынсынып, есикке қарап жүрип баратырған қы-
зыл беттид пйнинен бүре услаған Дүйшен оныд жүзине
тнгилнп қпрады.
—Қызды шөптей басқылап, женшип тасладым деп
ойлайсадба? Жоқ, өйте алмассан. Ендиги заман солар-
дай жетнмлердикп... Ал сенид күнид усыныд менен пит-
ти!
К.ызыл бетке етигин кийгизип, қолын байлады да
атқа мингизди. Милиционерлердид 
биреўи оныд атын
55
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

жетелеп, екиншиси артынан айдады. Дүйшен мени аты-
на 
МИНП13ИП, 
өзи қапталымда киятыр.
Бизлер аўылдын шетнне жақынлағанымызда кейни-
мизден шынғырған адам даўсы еситилди. Бул жуўырып
киятырған қызыл беттпн қара 
қатыны еди. Ол бизге
жеткен сон қолындағы тас пенен урып, күйеўинид бас-
ындағы малақайын ушырып түсирди:
— Бул ишилген қаным, кешриген қара күнлерим уш-
ын қанхор!
—Сени енди тири жибермеспен! Мә! Ал! Мә!—деп ба-
қырып, қолына түскен нәрсени ылақтырып жүр.
Мүмкин, ол қырық жылдай күйеўине қарсы —бас кө-
термеген шығар. Енди ҳәзир ишке жыйналған сол барлық