Айтматов Ш. боранлы бандирги

ларға кетедп дегеп сөзди кеше еситип қалғаным ядыма
түети. Кеўплим қулазып қоя берди. Ол жақтан қашып
қутылыў жүз мәрте қыйын ғой.
Мен орнынан қозғалмай, қазылған пргениц түбинде
отыра берднм. Қашпақшы болғанымды 
жасырыўдыц
кереги қанша. Бәри-бнр қара 
қатын 
керегениц түби
қазылғанын көрип тур. Сонда да ол ҳеш нәрсе деп аўзын
ашпады. Буныц менен сирә исн жоқтай, жумысын даўам
еттире берди. Ол өзип бәрқа усылай, өмнрдеги ҳеш нәрсе
менен қатнасы жоқтай тутатуғын еди. Ол түўе, уйықлап
жатқан күйеўин оятып, үй жыннаўға көмеклес деп 
со-
раўға да қорықты. Қызыл 
бет болса постын астында
айыўдай болып, қорылдап жатыр.
Үй кийизлери жыйналып, қуры кереге қалды. А\ен
оныц ишинде торға қамалған адамдай болып отырман.
Дәрья бойындағы қоцсылар жыққан үйлерин ат пенен
өғизлерге жүклеп атыр. Кешикпей оларға атлы үш киси
келип, бир нәрсе сорадыда, биз бекте қарай жүрди. Дәс-
54
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

леп оларды жолга шығыўға асықтырып жүрген биреў-
лерме деп ойладым. Анықлап қарацқырап, орнымда си-
лейип қатып қалыппан. Бул Дүйшен. еди. Ал қасындағы
еки адам қызыл жағалы шинель, милидия фуражкасын
кийип алыпты.
Тири емес, я өли емес болып отырман. Бақырып
жылаўға да шамам келмеди. Жүрегимди шексиз қуўан-
ыш бинлеп алды. Демек, муғаллимим тири екен! Тири
екен ғой... Бирақ- бул қуўаныш та бирден суў сепкендей
басылды: 
ыен масқара болып, қуры сүлдери қалған
адамман ғой. Дүйшен мени не қылсын?..
Ол басын сийле менен орап> қолын мойнына тадып