Айтматов Ш. боранлы бандирги

тереклердн өсиргеннцнен-ақ сениц қандай жақсы адам
екениц көринпп турған жоқпа?! Жүзимнен 
сорғалаған
көз жасымды көрип арбашы бала қорқып кетти:
— Неге жылап отырсыз, апац?
—Жанша, өзпм.. Сен усы колхоздыц адамларын та-
ныйсацба?
—Әлбетте. Бул жердегилердиц бәри өзимиздиц адам-
лар.
—Онда анаў баяғыда 
муғаллим болған Дүйшенди
танымайсанба?
—Дүйшенди? Ҳаў, ол армияға кетти 
ғон. 
Менпц
өзим оны усы арба менен военкоматқа апарып салдым.
Лўыл шетинде мен арбадан түстим. Усындай күнлер-
ле тапыс излеп, ҳәр үпдеп: сизлер мени танымайсызлар-
ма? Мен баяғы жерлесицмен ғоп деп жүриўге батына ал
мадым. Ал, Дүйшен болса армияға кетипти. 
Екинши
жақтаи ағай менен жецгем отырған аўылға өмирн бойы
аяқ баспаспан деп ант еткен едим. Көп нәрселердн кеши-
риўге болған менен екеўиниц нслеген жаўызлыгындап
жаманлықты, егер ким болса да кешире алмас деп ой-
лайман. Ҳәтте бул аўылга келгенимди де оларға бпл-
диргим келмеди. Жолдан 
шықтым да, дөц үстиндеги
гүжимлерге қарай кеттим.
—Эҳ, гүжимлер, гүжпмлер! Баяғыда сизлерди бирин-
ши рет алып келгенде қурттай ғана шыбық едициз. Ғ.н-
дп соннан бери қанша жыл өткенин билесизлерме? Сиз-
лерди шанышып, өсирген адамныц барлық айтқанлары
менен ойлаған әрманлары мине иске асьгп тур. Неге он-
да снзлер мунлы түрде сыбырлап, қайғырасыз? Я қыс
жақынлап, суўық самал жапрақларьщызды жулатуғын
болғанына қыйналасызба? Я ҳәзирги аўыр 
күнлердеги
халықтыц қайғысына сизлердиц 
де жаныцыз аўырыл
62
www.ziyouz.com kutubxonasi

---