Айтматов Ш. боранлы бандирги

ол жөнинде әрман етиўиме Дүйшеннин жанағы сөзи-ақ
жеткиликли болды. Биресе танымайтүтын жерде жасаў-
га қорықсам, биресе қайтадан ол жаққа барғым келеди.
Б и р с ө з бекен айтқанда усыннан баслап қала 
мении
ойымнан шықпай-ақ қойды. 
__
Ертещше мектепте от^ирып та усы жөнннде 
оилап
48
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

бердим: Онда кнмниц үпинде болып, қайда жасайман?
Егер биреў үйинде паналатса, онда 
олардыц отынын
усақлап, кийимин жуўып, суў әкелип, әйтеўир не буйыр-
са да солардыц бэрин ислер едим. Усылар жөнинде ой-
лап, сабақта отырман. Мектебимиздиц 
гөне 
дийўалы
аржагында шабысып киятырған атлардыц туяқ сести
есптилгенде, бирден селк ете қалдым. Атлы 
адамлар
қуйынлатын, тан бизиц мектебимизди басып, женшмп кет-
пекши болғандай-ақ шабысып қиятыр. 
Бизлердиц 
бә-
римпзде қулақ түрип, тына қалдық.
— Зепин бөлмей, сабағыцызды оқый бериц,—деди Дүй-
шеп.
Соныц арасында есик шалқасыиан ашылып, босағада
турған бизин жецгейди көрдик. Ол ызалана күлимсиреп,
суўық көзлери менен тигилип қарайды. Дүйшен оныц
жанына келип:
— Сиз не жумыс бойынша келднциз,—деп сорады.
'—Саған ҳеш бир байланысы 
жоқ жумыс бойынша.
Үйдеги қызды байға бермекшимен. Ҳәй, сен, гезенде!—
деп женгей маған умтыла бергенде, Дүйшен оныц алдына
шығып:
— Бул жердегп оқыўшы қызлар. байға бергендей еле
ҳешким жоқ!—дедп жайпарахат сөйлеп, бирақ қатац түр-
де.
— Көрермнз оны. Әй, адамлар, услац, 
сүнрец