Айтматов Ш. боранлы бандирги

даўсы менен бақырып, тура қашты да мүйешке барып ты-
ғылды. Бипшаранын басы қатты аўырса керек.
Меник бул жерден кетким келди. Бирақ онын есабын
таба алмай отырман. Сонда женгей:
—Қызым, аўыз үйдеги қазанда аўқатын турыпты. Су-
ўып қалмастан бурын жеп ала ғой,—деди.
Мен өжиреден шықтым. Бирақ женгейдиқ мына өти-
рикке еркелеткен минези кеўлиме дым унамады. Ишим-
нен тынышсызланып, бир нәрседен сезикленгеидей бол-
дым.
Бнр заманнан қонақлар атына минип, таў жаққа кет-
тн. Соннан сон дәрхал-ақ женгей күндегисиндей 
мени
ғарғаўға киристи. Буған кеўлим бнрнеме жай 
таўып,
ишимнен: «ол да мәс болған сон маған 
мийирбанлық
еткен екен ғой» деп ойладым.
Усыннаи соц кешикпей үйге Сайқал кемпир 
келди.
Есик алдында жүрген мен, оныц жецгейге:
— Буныц не қудап-аў. Қыздыц көз жасына қаласац
ғой— деген сөзин еснтип қалдым.
Одар бир-биринин гәпин бөлип, бир нәрсе 
жөнинде
бақырысып атыр. Соқ кемпир үйден қатты ашыўланып
шықты. Ол маған да ашыўла*нып гә аяғандай 
болып
қарап турды да, ҳеш индеместен кетип қалды. Мениц
кеўлим қулазып, бир түрлн болдым. Неге ол маған со-
лай қарайды? Қеўлнне жақпағандай не нследим сонша?
Ертецине мектепте Дүйшен қабағын үйип, бир нәрсе-
ге тынышсызланғандай болып жүрди. Ол бунысын биз-
лерге билдирмеўге тырысады және мен бетке қарамай,
көзин басқа.жаққа тайдырып әкете береди. Сабақ пи-
тип, бизлер топарымыз бенен мектептен шыққанымызда,
о,д мени шақырып:
•— Тоқтай тур, Алтынай,—деди- Муғаллим жаныма
келип, көзиме тигиле қарады. Оннан сон ийниме қолын
салып:—Сен үйице барма. Түсиндицбе Алтынай?—деди.