Айтматов Ш. боранлы бандирги

лым менен шексиз, таўсылмас бахыт сездим. Жылага-
иымды еситпесин деп, көрпеге оранып, аўзымды бастым.
Бирақ, Дүйшен еситип:
— Печь 
артында солқылдаи атырған ким?—деп со-
рады.
— Алтынай ғоп. Бағана қорқып қалып, соған жылап
жатыр,—деди Сапқал.
— Алтынап? Қайдан келдп?
Дүйшен орнынан ырғып 
турып, менин бас ушыма
жақынлады. Дизерлеп, отырып ийнимнен түрттп;—Алты-
най, саған не болды? Неге жылап атырсан?
Мен терис аўнап түстим де, бурынгыдан 
бес бетер
ециреп жибердим.
— Не болды саған, бунша неден қорықтын, қарағым?
Сондай да болама екен? Сен биздегп ақыллы оқыўшы-
сан ғоп. Қәне, маған қарашы...
Мен орнымнан турып, Дүйшенниц мойнына 
асыл-
дым: Жас соргалағаи жүзимди оныц көкирегине басып,
өксип-өксип жылайман. Денем қуўаныштан ысытпадағы-
дай дирплдейдп.
— Қорқыныштан жүреғи қозгалған ғой,—деп тыныш-
сызланған Қартанбай да орнынан турды.— Бол кемпир,
ушықлап, суў бүрик тезирек.
Олардын бәри албырақласыи қалды. Сайқал бир нәр-
селерди гүбирлеп, бетиме биресе жыллы суў, биресе су-
ўық суў бүркип жүр.
Ах, олар егер мениц жүрегимниц 
үлкен бахыттан
«қозғалғанын» билсе еди. Ол жөнинде тил менен айтыи
жеткериў бәри-бир қолымнан келмейди.
Қашан мен тынышланып, уйықлағанша Дүйшен ып-
ыссы манлайымды алақаны менен әсте ақырын сыйпап,
бас ушымда отырды.
Қыс өтип, көк-көнбек бәҳәр келди. Қары ерип жум-
сарған кен даладан жыллы самал еседи. Оған араласа
42
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

көп шөп, саўылған сүт ийиси мурынға келеди. Таў ба-