Айтматов Ш. боранлы бандирги

сын- Рас-ақ 
мынаў сенбисен?—деген 
сөзлери маған
емис-емис еситиледи.
—Мылтық, мылтық берин:—деп 
қайталайды 
Дүй-
д]ен.
—Мылтық жоқ, қайда барасан?
Кемпир-ғарры Дүйшеннин қолына асылды.
—Онда шоқмар таўғ.ш берин!
Ғаррылар оны тыцламай, жалына баслады:
—Бизлер тири турғанда ҳеш қайда бармайсац. Дәс-
леп бизди усы жерде өлтирип кет!
Менин бирден тула 
бопым босасып, төсекке жат-
ты м:
—Үлгере алмадым, тап үйдиц жанында кейниме жет-
ти —Дүйшен аЎыр 
дем 
алып, қолындағы қамшысын
қапталға ылақтырып таслады.—Жолда шаршаған атты
қасқырлар қуўды. Ол бийшара аўылға шекем жеткер-
мсн келди де, мына жерде омақазан атып қулады. Қас.-
қырлар оған жабылып, сүйреп атырғак шығар.
—Мейли, атамныц аяқ ушына. Өзиц аман қалсац
болар. Егер ат жығылмағанда, олар өзнцдн де саў жи-
бермес еди. Усылай болғанына қайта шүкир ет. Шешин
қәне, отқа жақынлаў отыр. Бери әкел, етигицди 
тарта-
пын,—деп Қартанбан албырап жүр.— Кемпир сен аўқат-
ты ысыт.
Дүйшен ошақ басына отырғаннән соц барып, Қартан-
бай жецил дем алды.
— Болған ис 
қайтып келмейди. Ал сен неге бунша
кеш қайттыц?
—Жыйиалыс узаққа созылды, 
Қараке. Соцынан
партияға өттим.
— Жақсы болыпты. Ертец азанда-ақ қайтсац болмай-
39
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ма? Артыннан биреў мылтықтыц қундағы менен урып
қуўдыма, сонша?
— Оқыўшыларға бүгкн келемен деп ўәде берип едим.
— деди Дүйшен,— Ертен азанда оқыў баслаймыз.