Айтматов Ш. боранлы бандирги

туғын едн Дүйшен.—Оньщ үстине бетицде сепкилме, қа-
лай-аў?
Дүйшенниц бул сөзине мениц сирә-дә өкпелегим кел-
мейди. «Дурыс, мен кишкенемен,—деп ойлайман ишим-
нен,— бирақ ҳеш те сепкил бет, жийрен емеспен ғой. Еле
үлкейии, бой жеткен қыз болғанымда мениц қаидай су-
лыў екенимди жецгем көрерме еди. Өзиниц қәтелеокенин
сонда түсинер еди. Дүйшен болса көзиц жулдыздай жал-
тырайды, жүзиц де ашық дейди».
Бир сапары мен мектептен жуўырып үйге келгенимде
есик алдында еки ат байлаўлы тур екен. Олардыц ер-
турманына қарағанда ат ийелери таў жақтан келсе ке-
рек. Бурынлары да базарға, я ун 
қаразға киятырған
олар жол жөнекей үйге қайырылып кететуғын еди. Үйге
кирместен бурын-ақ жецгейдин жәдигөйлене күлген да-
ўысы қулағыма сап ете қалды.
— Ж.пйен бада, сен онша мойныцды ншице тарта бер-
ме. Жарлы бол.майсац. Соцынан, кептерди крлына қон-
дырған ўақытта мағап рахмет айтын, есице аларсац еле.
Хи-хи-хп!
Оны хошлап, кецкилдеп күлген даўыслар еситилди.
Мон ишкериге киргенимде олар бирден 
тына қалды.
Торде, дәстурхан жанында қызыл бет, семиз адам отыр.
Жүзк тершип, түлки малақайын бастыра кийген ол мени
көз астынан бир қайтара шолып өтти де жөткирицкиреп,
төмен қарады.
— Ҳаў, қызым, келдиц бе, кир 
қарағым—деп мени
жецгей жәдигөйлепе с-рке,детип, қарсы алды.
Ағай шеткериректе бийтаныс биреў менен соқта ой-
нап отыр. Алдыларында аўқат, жанында арақ. Екеўи де
мәс. Соқтаны жерге урғанында олардыц мойынлары бир
түрли былғацласып кетеди- Сурғылт жүнли пышық дәс-
түрханға мойнын созып киятыр еди, қызыл бет киси ба-
сына бармағы менен қатты шертнп жиберди. Пышық бар
44
www.ziyouz.com kutubxonasi

---