Айтматов Ш. боранлы бандирги

45
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Қорықцаныынан менин денем қалтыран кетти. Жен-
гейдин не қылмақшы болғанын жана түсине басладым.
—Сен ушын өзим жуўап беремен,—деди Дүйшен.—
Лл, сен бизиц үйде бол, меннен 
узақлап 
кетип жүр-
ме.
Түрим бир түрли өзгерип кетсе керек, әйтеўир Дүй-
шен ийегимнен көтерип, бурынғыдай күле қарады:
— Қорықпай-ақ қой, Алтынай,—деп жубатты ол. —
Жанында менбарда ҳеш кимнен қорықпа. Бурынғыдай
мектепке кел, оқы және ҳеш нәрсе жөнинде ойлама. Се-
нин қорқақ екенинди мен билемен ғой... Айтқандай, са-
ған көптен бери айтарман деп жүрип едим.—Қызық бир
нәрсе ядына түскендей, ол жымыйып күлди.—Есиндеме,
баяғы сапары Қареке ерте турып, бир жаққа кетип еди
ғой. Сөйтип ол биреўди ертип келип тур. Қарасам, 
қа-
сындағы Жайнақтыц тәўип кемгшри екен. «Негеәкелдмн»
деп сорасам Қареке: «Мейли, дем салып, Алтынанды ем-
лесин. Қорқып кетип, жас қыздын жүреги қозғалған қу-
сайды»—дедн. Ал мен: Қуўып шық оны үйден, болма-
са соцынай ол бир қой бермесец кетпейди. Онша биз
бай емеспиз ғой. Жалғыз агты болса қасқырлар жеди»
деп кемпирди қайтарғызыи жибердим. Сен онда уйық-
л.ап атыр едиц. Қареке маған өкпелеп бир ҳәптеге ше-
кем сөйлеспей жүрди. «Сен ғарры кисини өтирикши ет-
тин» деп гүцкилдейди. Сонда да олар жүдә жақсы, қа-
йырқом адамлар... Қане жүр енди, үйге барайық, Алты-
най...
Қаншелли өзимдп беккем услап. 
муғаллимди қапа
етпеўге тырыссам да, басыма қорқынышлы ойлар келе
берди. Өйткени қалеген ўақьггта женгей мектепке келип,
мени урып-соғып, күш пенен алып кетиўи мүмкин едн