T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

 

---

95 
3.4.5. Necati Tosuner/ Yakamoz Avına Çıkmak 
Yakamoz Avına Çıkmak
adlı öykü kitabındaki anlatılar kişiler bağlamında 
incelendiğinde aşağıda gösterilen özellikleri taşıdıkları görülmüştür: 
3.4.5.1. Ben Anlatıcı:
Acı Yağmur’
da (s. 3) 
“ben”; Gözlem’
de (s. 4) 
“ben”; 
Ceket Gibi’
de (s.7 ), 
“ben”; Şenlik’
te (s. 9) 
“ben”; Sessiz’
de (s. 16) 
“ben”; Zafer 
Sükan
’da (s. 17) 
“ben”.
 
3.4.5.1. Figüratif Kişiler: 
Acı Yağmur’
da (s. 3) 
“abla”; Şenlik’
te (s. 9) 
“biri”.
 
3.4.5.2. Gerçek Kişilikler: 
Zafer Sükan
’da (s. 17) 
“Zafer Hanım”.
 
3.4.5.3. Anne: 
Acı Yağmur
’da (s. 3) “
hafızasını yitirmiş yaşlı kadın (annesi)”.
 
3.4.5.4. Kaçış Sendromu Yaşayanlar: 
Gözlem
’de (s. 4) 
“ben”.
 
3.4.5.5. Fetişistler: 
Şimdi’
de (s. 8) 
“ben”.
 
Ablasıyla beraber yaşayan annesinin hastalığından duyduğu üzüntüyü, kendi gibi 
bir insanla değil, dışarıda yağan yağmura kaçarak dinginleştiren bir özne vardır. Yazar, 
anlatı kişisinin içinde bulunduğu zihin bulanıklığını gözyaşına çevirmek ister. Ama ne 
ölüm döşeğinde bunamış bir şekilde yatarak ölümü bekleyen annesini –ki zihnî ve 
bedenî yetersizliği, yaşlı kadını artık özneleştirmiştir- ne de ablasını üzmek taraftarıdır. 
Gözyaşını en iyi benzetebileceği şey olan yağmurla anlatma yoluna gitmiştir. Çünkü bir 
evlat, annesinin maruz kaldığı bu duruma ne psikolojik ne de bedenî olarak kayıtsız 
kalır. Dökülecek olan gözyaşının miktarı insandan insana değişmekle birlikte sınırlıdır. 
Ama söz konusu öznenin gerçekte dökmek istediği gözyaşı dışarıda sağanak bir şekilde 
yağan yağmurla özdeşleştirilmiştir. Çünkü postmodern dönemde özneler, diğer 
dönemlerdeki gibi sağlam bir zihin ve bedene sahip değildirler. Bundan dolayıdır ki 
postmodern dönem anlatılarında görülen insanlar/ özneler, kendi aile bireyleriyle de 
olsalar kendilerini yalnız hissetmekte ve bu yalnızlıklarını hemcinsleri dışındaki 
varlıklarla paylaşmaktadırlar. 
Yazarın kaleme aldığı anlatılarda genel olarak 
“ben” 
anlatıcıyı kullandığı 
görülür. Anlatılarda postmodern dönemden önceki yansıtmacı (klasik) ve modern 
dönemlerin aksine ad verilmeden 
“ben”
in kullanılması, kimliksiz kalan insanın özne 
halini alması okuru anlatının içine çekmek amacıyladır. Zira 
“ben”
i anlatılarda bulan 

---

96 
okur, belli bir safhadan sonra 
“ben”
le bütünleşir. Dolayısıyla da yazarın elinden anlatıyı 
alır ve yola kendi 
“ben”
iyle devam eder. 
Postmodern dönemde özneler insan içine çıkmak istediklerinde tanınmamak için 
kapkara gözlükler 
takarlar. Çünkü yersiz-yurtsuzlaşan insanlar, dalgakıranın dalgaların 
şiddetini kırması gibi her şeye kafa takar hale gelmiş ve kendilerinin içinde 
bulundukları psikolojik durumu, 
kim kimi seviyor duvarı 
gibi nesnelerin bulunduğu 
yerlere giderek anlatmaya/ ima etmeye başlamışlardır.
Anlatılarda genel eğilim diğerlerinde olduğu gibi şahıs zamirlerinin çokça 
kullanımı yönündedir. Bu yönüyle söz konusu anlatılarda geçen kişi kadrosunun da 
kimliksizlik problemi dolayısıyla postmodern özellik taşıdığı söylenebilir. Yazar kimi 
anlatılarında da gerçek kişilere yer vererek onlarla özdeşleşir, onların adına düşünür, 
konuşur ve hareket eder. Bir anlamda –belki de- yaşarken değeri bilinmemiş Zafer 
Sükan’a bir kimlik vermek amacını gütmüş olabilir.