T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.4.4. Ferit Edgü/ Nijinski Öyküleri 
Nijinski Öyküleri
adlı öykü kitabındaki anlatılar kişiler bağlamında incelendiğinde 
aşağıda gösterilen özellikleri taşıdıkları görülmüştür: 
3.4.4.1. Ben Anlatıcı: 
Kış
’ta (s. 73)
“ben”; Doğum Günü
’nde (s. 83)
“ben”; 
Düzeltmen’
de (s. 84)
“ben”; Kitaplar
’da (s. 85)
“ben”; Rastlantı’
da (s. 86)
 
“ben”; Kuzgun, Düşte
’de (s. 87)
“ben”; Sorun
’da
 
(s. 90)
“ben”; Soğuk Su
’da 
(s. 91)
 “ben”.
 
3.4.4.2. Figüratif Kişiler: 
Doğum Günü
’nde (s. 83)
“onlar, yandaki komşu, 
kurban(ölen kişi)”; Kitaplar
’da (s. 85)
 “babam, anam, karım”, Rastlantı’
da (s. 
86)
“karısı, sizler”; Soğuk Su
’da (s. 91)
“o, başkaları”; Kurtuluş
’ta (s. 92)
 
“ben, sen, tayfalar”.
 

---

94 
3.4.4.3. Tanrı: 
Kurtuluş
’ta (s. 92)
 “Tanrı”.
 
3.4.4.4. Gerçek Kişilikler: 
Düzeltmen’
de (s. 84)
“Kafka, Beckett, 
Shakespeare”.
 
3.4.4.5. Anne: 
Kış
’ta (s. 73)
 “ o (annesi)”.
 
3.4.4.6. Maddeci: 
Düzeltmen’
de (s. 84)
 “patron”.
 
3.4.4.7. Acımasızlar: 
Sorun
’da (s. 90)
 “karşımdaki”.
 
3.4.4.8. Ölüler: 
Rastlantı
’da (s. 86)
 “cenaze”; Sorun
’da (s. 90)
 “çocuklar”.
 
3.4.4.9. Emniyet Mensubu: 
Doğum Günü
’nde (s. 83)
 “polis”.
 
3.4.4.10. İnsan Dışındaki Varlıklar (hayvanlar): 
Rastlantı’
da (s. 86)
 “köpek”; 
Kuzgun, Düşte
’de (s. 87)
 “Kuzgun”.
 
Anlatılarda özellikle 
ben, sen, o, onlar
gibi şahıs zamirlerinin yanında sayısı az 
olmakla beraber gerçekte yaşamış özel isimlere de yer verildiği görülür; ancak, özellikle 
anlatılarda aktif durumda olan kişiler, şahıs zamirleriyle ortaya çıkarlar. Bunlar 
“Yaşamda doğrular yoktur. Bu her şey yanlış anlamına gelmez. Yaşamda kurallar 
yoktur.”
(s. 84) anlayışına sahip, 
sessizliğe, kimsesizliğe 
(s. 73) özlem duyan, 
güllerin, 
karanfillerin bile leş koktuğunu
(s. 73) ifade eden yersiz-yurtsuzlaşmış şizoid 
ben
’ler 
yani öznelerdir. Çünkü yansıtmacı (klasik) eserlerdeki kahraman ile modern dönem 
eserlerinde var olan insan merkezli şahıs kadrosu, postmodern dönem anlatılarında 
kendini 
şeyler
karşısında gardını alan özneye çevirmiştir.
Söz konusu özneler, somut bir varlık olarak kendilerini, soyut bağlamda Tanrı
’
yı 
ve yine somut olarak insan dışındaki herhangi bir canlı veya cansızla baş başa 
kaldıklarından yaşamda yalnızlıklarını gidermeye çalışırlar. Öyle ki anlatılarda 
hayvanlarla insanların bir arada mutlu bir şekilde yaşam sürdükleri görülür. Çünkü 
yazar, geleneksel hayattaki gibi insanların doğayla iç içe olmaları arzulamaktadır. Zira 
modern dönemde insanlara ait olmasına rağmen, zaman, mekân, akıl vs. her şey 
başkaları tarafından oluşturulan kurallar çerçevesinde gerçekleştirilmekteydi. Bütün bu 
olumsuzlukların farkına varan insan, kabuğuna çekilerek modern dönem öncesindeki 
gibi doğayla yaşamak istemektedir.