Sine ira et studio

H8 (2) – PLINIUS Epistulae 6.16 (8-11) > EP. 6.16 (p.102, rr. 5 - 10); C. Plinius Maior gaat de mensen langs de kust hulp bieden (2)

Deducit^342 quadriremes, ascendit ipse non Rectinae modo, sed multis (erat enim frequens amoenitas orae^343) laturus^344 auxilium. Properat illuc, unde alii fugiunt^345, rectumque cursum, recta^346 gubernacula in periculum tenet adeo solutus metu, ut omnes illius mali^347 motus, omnes^348 figuras, ut deprenderat^349 oculis^350, 10 dictaret enotaretque^351.

Hij laat vierriemers in zee trekken, gaat zelf aan boord, van plan om hulp te bieden niet alleen aan Rectina, maar (ook) aan velen (want de aantrekkelijke ligging van de kust was dichtbevolkt/drukbezocht). Hij haast zich daarheen, vanwaar anderen vluchten, en houdt een rechte koers, een recht roer op het gevaar af, zozeer vrij van angst, dat hij alle veranderingen/fasen van die ramp, alle aspecten/kenmerken, zoals hij ze met zijn ogen had waargenomen, dicteerde en opschreef/liet opschrijven.

H8 (2) – PLINIUS Epistulae 6.16 (8-11) > EP. 6.16 (p.102, rr. 11 - 16); C. Plinius Maior gaat de mensen langs de kust hulp bieden (3)

Iam navibus^352 cinis incidebat, quo propius accederent, calidior et densior^353; iam pumices etiam nigrique et ambusti et fracti^354 igne lapides ^incidebant; iam^355 vadum subitum^356 ^erat ruinaque montis litora ^erant obstantia. Cunctatus^357 paulum, an retro flecteret, mox 15 gubernatori, ut ita^358 faceret monenti^359, ‘Fortes’, inquit, ‘fortuna^360 iuvat: Pomponianum pete.’

Er viel al as op de schepen, naarmate ze dichterbij kwamen, warmer en dichter/ondoordringbaarder; ook (vielen) al puimstenen en zwarte en half verbrande en door het vuur gebroken stenen; er was plotseling al ondiep water en er waren door de instorting van de berg stranden, die de weg versperden. Nadat hij even had geaarzeld, of hij terug moest keren, zei hij daarna tegen de stuurman, die waarschuwde om zo te doen ‘Het lot helpt de dapperen: ga naar Pomponianus.’