Sine ira et studio

H8 (2) – PLINIUS Epistulae 6.16 (13-14) > EP. 6.16 (p.105, rr. 5 - 10); E. Plinius Maior bleef rustig en ging slapen (2)

Tum se quieti dedit^391 et quievit verissimo quidem somno^392; nam meatus animae, qui illi propter amplitudinem corporis gravior^393 et sonantior erat, ab iis qui limini obversabantur^394, audiebatur^395. Sed^396 area, ex qua diaeta adibatur, ita^397 iam cinere mixtisque pumicibus^398 oppleta^399 10 surrexerat^400, ut, si longior in cubiculo mora^401 ^esset, exitus negaretur.

Toen gaf hij zich over aan de slaap en hij sliep een werkelijk zeer echte slaap; want zijn ademhaling, die voor hem wegens de omvang van zijn lichaam vrij zwaar en vrij luidruchtig was, werd door hen die zich bij de drempel ophielden, gehoord. Maar de binnenplaats, waaruit de vertrekken werden betreden, was al zo, omdat hij met as en gemengde puimstenen gevuld was, omhooggekomen, dat, als er een langer oponthoud in de slaapkamer zou zijn, het vertrek niet meer mogelijk zou zijn.

H8 (2) – PLINIUS Epistulae 6.16 (14-16) > EP. 6.16 (p.106, rr. 1 - 5); F. De situatie wordt benarder (1)

1 Excitatus^402 procedit, seque Pomponiano ceterisque, qui pervigilaverant^403, reddit. In commune^404 consultant, ^utrum intra tecta subsistant^405 an in aperto vagentur. Nam^406 crebris vastisque tremoribus^407 tecta^408 nutabant, et quasi emota^409 sedibus suis^410, nunc 5 huc, nunc illuc abire aut referri videbantur^411.

Nadat hij wakker was gemaakt, komt hij te voorschijn, en voegt zich weer bij Pomponianus en de overigen, die wakker waren gebleven. Ze overleggen gemeenschappelijk, of ze binnen in het huis moeten blijven of in de openlucht moeten rondlopen. Want door de herhaaldelijke en hevige trillin-gen schudden de huizen en als het ware van hun fundamenten losgeraakt, schenen ze heen en weer te gaan, nu eens hierheen, dan weer daarheen.