Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

38
― Жессикани ёнига қайт! — буюрди у мулойим овозда. — Аҳмоқлик
қилмайман деб сўз бергансан! Унинг жаҳлдор овози хавотирли ва шу
билан бирга қадрдон эди.
Жессика мендан бир неча қадам нарида қўрқув аралаш қотиб қолганди.
Йигитлар эса йўлнинг ўртасида нима қилишни билмай, жонсиздек қотиб
турган қизга анқайиб туришарди. Ўзимга келиш учун бошимни силкидим.
Унинг ёнимда йўқлигига ишончим комил эди. Қолаверса, у фикрларни
фақат маълум бир масофадан ўқий оларди, ҳозир у йўқ, фикр ўқийдиган
масофада ҳам эмас. Унда нега?
― Ваъдангда тур! — унинг овози пасая бошлади. Қулоғимга эшитилди,
шекилли, дея ўйладим сесканиб. Назаримда таниш шароитга тушганим
учун қулоғимга эшитилгандек бўлди. Миямда турли фаразлар айлана
бошлади.
Биринчиси — мен эсдан оғдим! Аксинча бўлса, нега овозини эшитяпман?
Иккинчиси — тасаввурим менга сув ва ҳаводек зарур нарсани юзага
чиқаряпти.
Буни истакларнинг рўёбга чиқиши деб аташ мумкин. Агар у ёнимда
бўлганида бу ишим учун нима деган бўларди? Наҳотки мен учун ҳамон
хавотир оляпти? Ўйлай- ўйлай иккинчи фараз тўғри деган хулосага
келдим. Тасаввурим мен билан ҳазиллашяпти. Балки жиннихонага кетар
пайтим бўлгандир.
Бу ҳолатимни тўғри деб бўлмасада, хурсанд эдим. Мен унинг товушини
унутдим деб қўрққандим. Лекин хотирам уни унутмаган экан. Уни
ўйлашни ўзимга неча марта таъқиқладим, лекин бефойда... Ҳозир негадир
енгил тортдим, чунки азобларимга барҳам бериш йўлини топгандим.
Бўлмаса, бу азобдан қутила олмаслигим тайин эди. Сўнгги ойлар
давомида биринчи марта туйғуларим бош кўтарди. Лекин унинг овози
пасайиб бораётгани сари кайфиятим ҳам тушиб борарди. Галлюцинацияга
берилиш аҳмоқлик. Лекин овози йўқолганини нима
билан изоҳлаш мумкин? Текшириб кўриш учун яна бир қадам ташладим.
― Белла, қайт! — буюрди у.
Мен енгил тин олдим. Унинг овозида жаҳлни эшитмоқчи эдим.
Тасаввуримнинг шубҳали маҳсулига қониқмай тургандим.
Орадан бир неча лаҳза ўтди. Йигитлар тўдаси менга қизиқиш билан қарай
бошлашди. Ташқаридан қараганда қилаётган ишим аҳмоқона кўринарди.
Борайми-бормайми, деб иккиланиб турган бўлсамда, уларнинг ёнига
бориш ниятим йўқ эди. Шўрлик йигитлар бир лаҳзага ақлим
чайқалганини қаердан ҳам билишсин.
― Салом, - деди йигитлардан бири киноя билан жилмайганча.
Шу заҳоти қулоқларим остида Эдварднинг таҳдидли ириллагани
эшитилди.
Мен мамнун жилмайдим. Қаршимдаги ўзига бино қўйган тўнка эса буни
ўзича тушунди шекилли: