Олабўжи романдан катта хикоя

ҳамма хурсанд! Анави меҳмонлар ҳам яйраб ўтиришипти! – Зокир 
Ўриновлар ққаторининг четида бетма-бет ўтириб бир-бирига гап 
бераётган дардабар ўрисларга ишора қилди. 
Уларнинг қошида қўлларини орқага қилиб турган Баҳром милиса 
дарҳол биттасининг елкасига қўлини қўйиб, Қўчқоровга қаратди. 
– Аммо-лекин, ўртоқлар! – давом этди Тўқлибой Қўчқоров. – Бу 
даврада мендан хурсандроқ киши бўлмаса керак, деб ўйлайман! – 
Қийқириқ, чапак бўлиб кетди. – Ҳозир... Бунинг сабаби шундаки, 
буларнинг ҳар иккиси ҳам – Ултонбек ҳам, Баҳорой ҳам менинг 
ўқувчиларим! – Яна чапаклар. – Хўш ҳозирги вақтда таълим-тарбия 
ишлари оқсаб қолаётир, ўқувчиларнинг савияси паст, деган гапларни 
тез-тез эшитишга тўғри келади... Шундай эмасми, ўртоқ Зокир 
Ўринович? 
Зокир аканинг кайфи жойида, аммо кўзларини чақчайтириб 
турарди. 
– Шундай, ўртоқ Қўчқоров! – деди. 
– Раҳмат... Лекин шуниси қизиқки, Ултонбой билан Баҳорой ўқиб 
юрган чоғларда ҳам худди шундай гапларни эшитар эдик. Шундай 
эмасми? 
Узоқ Тўлаганов йўталиб қолди: 
– Шундай-шундай! – деди. 
– Демоқчиманки, биз ҳамма вақт... ҳаётга ташна бўлиб яшаймиз? 
Талабимиз кундан кунга оша боради... Бу – бир жиҳатдан яхши! “Ҳаёт 
шу экан-да”, деб хотиржамликка берилиш тўхтаб қолишдан нишона. 

---

300 
– Тўғри, тўғри! 
–Энди... – Қўчқоров пиёлани қўлига олиши ҳамон бутун давра 
оёққа турди. – Азиз меҳмонлар! – дея (юк машинаси устида тургандек) 
мурожаат қилди у. – Шуларнинг бахтли... мана шундай гўзал онлари 
беҳисоб бўлсин! Бизга ўхшаганлар ҳам ўша онлардан баҳраманд бўлиб, 
буларнинг дуойи жонини қилиб юрайлик! – Шу пайт Бўтабой Сўпи унга