Олабўжи романдан катта хикоя

ўйнаб-кулиб, эркин яшаб, зурёд қолдириб ўтишингни истайман, холос. 
Микрофон яна чертилди. Бердиқул: 

---

295 
– Шусиз ҳам овозим етади, –деб олдинга чиқди. – Фақат бир 
илтимосим бор: ҳаёт мураккаб, сен ҳам мураккаб бўлмоғинг лозим! 
– Гапингизни тушунолмадим, – деб юборди Ултон. 
– Кейин тушуниб оласан. – Қўлини Ленинга ўхшатиб чўзди. – 
Ҳамма вақт сендай покиза инсонлар қийналиб яшаганлар, қийналиб 
ўтганлар! 
– Ро-ст! – деб бақирди Мунди. – Мана, ўзинг ҳам жуда қийналиб 
ўтаяпсан! 
– Йўқ, мен яшашни ўрганиб олганман, – деди Бердиқул. – Бировни 
алдайман, бировнинг бошини силайман. Ҳатто Иванниям – “милий 
мой!” десам, ювош бўлиб қолади.. 
Зокир Ўриновлар қаторида – гиламга яқин ўтирган Махфират 
Эгамқулова: 
– Бошқалар ҳам сўзлайди, – деди. 
– Хўп, опажон... Энди, Кенжа бобомнинг қизлари, менинг коллегам 
Баҳорой! – давом этди у. – Сенга айтадиган битта гапим шу: эрингни 
ҳурмат қил! Унинг измида бўл! Пайғамбаримиз Муҳаммад 
Алайҳиссалом ҳам айтибдиларки: “Хотин – ибодатдан кўра, Эрининг 
хизматига тайёр турмоғи лозим!” Энди, охирги сўзимни айтаман: шарқ 
одами шарқона яшаши керак... Ўзбекона урф-одатларимизни 
қадрлашимиз, тилимизу динимизни маҳкам ушлашимиз керак! 
– Раҳмат! – деди Собир. 
– Катта раҳмат, – деди Эгамқулова ҳам. 
– Секретарь опамизга ёқмади... – куйдирган калладай ишшайди 
дўхтир. – Ҳозир ёқади: мен “шарқона урф-одат” деганда бу кишига 
ўхшаган арбобларни ҳурмат қилиш, улар учун доим камарбаста бўлиб 
туришниям кўзда тутаяпман, азизларим. – Сўнг бўғилиб уқтирди: – 
Ахир қадимда бир навкар ҳокимнинг ҳузурига жуда муҳим хабар билан