Олабўжи романдан катта хикоя

эди, доира яна гумбирлаб кетди. Тор унга қўшилди-да, Хуррамнинг 
овози тағин атрофни тутди: 
 
Кўрдим юзингни, девона бўлдим, 
 
Ақлу ҳушимдан бегона бўлдим. 
 
Тортиб жафони ўлсам кўйингда, 
 
Қайтмасман
 ҳаргиз – мардона бўлдим. 
 
Кавсар шароби ёдимга келмас, 
 
Лаъли лабингдан мастона бўлдим. 
 
Юмдим кўзумни сендин бўлакадин, 
 
Кечдим баридин, риндона бўлдим... 
Ултоннинг кўзлари каттариб, бир нуқтада қотиб қолгандай 
тинглар экан, на ўйинни, на Хуррамнинг маъноли қараб қўяётганини 
кўрар, яланг ҳайрат билан: “Бу нима гап? – дер эди ичида. – Худди 
мени... менинг ҳолатимни ёзган! Вай, қисталоқ Машраб-а!” 
Ултон иттифоқо Тўқлибой Қўчқоровга кўз отди-ю, унинг елкаси 
оша Махфират Эгамқулова билан гаплашаётганини кўрди. Кейин 
Бўтабой Сўпига энгашиб силкиниб кулдию Ва шунда кўзи Ултонга 
тушиб қолди-да, чап қўлини кўтариб, “ҳозир ўртага чиқаман!” дегандай 
қилди. 
Ултон беихтиёр – илжайиб, қўлини кўксига қўйди. Кейин эса 
ўзидан ғижиниб: 
– Хон сўзламоқчи дейман? – деди Баҳорга. 
– Шунинг учун анави жалаб борган экан-да, – деди Баҳор 
чирсиллаб. Сўнгра бирдан тайлоқланиб, эрининг елкасига елкасини 
тегизиб олди. – Узр- узр... 
– Майли-ю, сўкинишни ёмон кўраман, – деди Ултон. 
– Бўпти. – Кейин хшрсинди Баҳор. Институтда олти йил ўрисча 

---

298 
ўқисанг... Райондаям асосан ўрисча гапиришсанг... 
– Сўкинишга алоқаси йўқ, шекилли? 
– Прямой алоқаси бор-да! Ана, Собирнинг олдига борди! 
...Собир Хуррамга бир нима деганди, у бош ирғаб, қўшиқни