Олабўжи романдан катта хикоя

Ҳарчанд оч бўлмагин, устинг юпун, бошпанасиз бўлмагин – барибир... 
ёруғ оламни кўриб турганинг учун шукрона айтишинг лозим. Чунки 
буни... кўрмаслигинг ҳам мумкин эди!” Яъни, туғилмаслигинг 
демоқчи... – У бўш қўлини мушт қилиб, кўзларини артди-да, яна хуруж 
қилди: – Кўриб турибман: бу қаторда ҳам, у қаторда ҳам бир талай 
такасалтанг ўтирипти! Бари ишсиз, бекорчи!.. Ана шунинг учун бу 
мунаввар ҳаёт буларга – адолатсизлик ва ҳақсизликдан иборат бўлиб 
кўринади! Кўзни каттароқ очмоқ лозим, ҳой, токи у... ёруғ оламни 
кўрсин! Ахир, ғамга ботиб, сил бўлиб ўлиб кетиш ҳам қеч гапмас. – У 
сал тин олиб, тўрга мурожаат қилди: – Бу гапга сиз нима дейсиз, 
отахоним Тўқлибой Қўчқор ўғиллари? Сиз-чи, Иван Иванович Суварак 
бобо ўғиллари? 
Тўқлибой Қўчқоров пих-пих кулиб: 
– Ўроқдан ҳам тўғри! – деди. 
– Сизга минг раҳмат, тўрам! – Сўнг у ўнгга, сўлга ва орқага қараб 
олди. – Улуғларнинг гапи – гап! Улар ҳарқанча хато сўзласалар ҳам, 
бизнинг “тўғри”! деб турмоғимиз – ҳам қарз, ҳам фарздир. Чунки 
Пайғамбаримиз ҳам юрт эгаларини иззат қилмоқ лозим, деб айтганлар. 
Тағин шундай ҳикмат бор: “Сенга қуруқ таёқни – раҳбар деб қўйган 
бўлса, шу таёққа сажда қил!” Собир микрофонга чертди. 
–Регламент. 
–Хўп, укажон! – Берди бирдан Ултон билан Баҳорга тикилиб 
ишшайди. – Буларга қаранглар! Тоҳир-Зуҳра, Лайли-Мажнун, Ширин-
Шакар бўлиб ўтиришини кўринглар! Ҳой Султон бобомнинг ўғли! Мен 
сени танимасдим-у, билар эдим. Мақолаларингни ўқиганман. Бир-икки 
даврада ғийбатингниям эшитганман. Сени – “дарвиш, илм зўрлик 
қилган”, девди биттаси. Бошқаси: “Зўр бир асар битаётипти! У тугаган 
куни рўёбга чиқади!” деди... Ўзинг тушунасан, ука, мен сенинг бу оламда