Олабўжи романдан катта хикоя

қадисларига муносабати – бундай эди: Ултон инсоннинг руҳида ҳам, Ер 
куррасининг сиртида ҳам (олам тортилиш қонуни каби) бир жозиба – 
бир буюк қудрат борлигига заррача шубҳа қилмасди. Ана шунинг учун 
унинг бу йўриғдаги ақидаси шундай эди: “У қудратнинг номи – 
мусулмонлар учун “Аллоҳ” бўлса, насронийлар учун – “Бог”. 
Пайғамбарлар номлари ҳам шундай: турлича...” 
Бироқ у тиловатдан ҳеч қачон бугунгичалик ҳузур топмаган, pyҳан 
самоларга учмаган эди. 

---

290 
Тағин: бор-борлиги бугунгича қабармаган ва номаълум-сирли бир 
нималар ила тўлмаган, айни чоғда ўзини қушдай енгил сезмаган эди. 
Ҳа, у Олий ҳаловат оғушида эди... 
Қўшиқ: 
 
 ...Боғимда шу оқшом жонон ўйнасин,
 
 Гулдай чиройига бўлай садаға,
 
Очилиб-сочилиб чунон ўйнасин.
 
Жўр бўлсин булбуллар чалган торимга,
 
Қўшиқлар куйлайин вафодоримга. 
 
Тенги кам ўйинчи, тенги кам дилбар – 
 
Томошага келиб осмон ўйнасин... 
– Миртемир шеъри, – деди Дунё ва Ултондан сўради: –Шундайми? 
– Шундай. 
– Охирги шеъриям қизиқ эди. 
– Ҳа. – Ултон ҳаяжонланиб кетди: 
 
Мажнунтол тагига ўтқазинг мени,
 
Мен учун йиғласин, мен йиғлаб бўлдим. 
– Сизниям дардингиз кўп экан. 
– Машраб эсга тушди. 
– Ну-ка, послушаем. 
– “Дард кўп, дардманд йўқ, душман кўп, ҳолим забун”. 
– Ау-у, – кулумсиради Дунё. – Чўлпоннинг беш-олтита шеъри бир 
алманахда чиққан экан, изят қилишипти, деб эшитдим... Шу гап 
ростми? 
– Бунга икки йил бўлди, – деди Ултон сўлғин тортиб. – Унинг