Олабўжи романдан катта хикоя

камсамол келин-куёвнинг соғлиги учун... ҳар ким кўтарганча олсин. 
Давра тағин чапак, кулги, олқишларга тўлди. 
– Яшанг, директор бобо! 
– Тоза кенг одам-да! 
– Камлик кўрманг... 
Ултон гангиб, шу билан баробар кўнглининг тубида нотаниш, 
аммо малолли завқни туйиб, Баҳорга эргашиб қўзғалди. Қўлида қадаҳ. 
Бўтабой Сўпига қаради-ю... 
...отаси учун миннатдорчилик билдирилиши керакка ўхшаш 
туйғуни ҳис этди. 
Сўнг: “Нима учун? – деди алам билан. – Отамнинг тили қисиқ 
эмас-ку бундан? Керак бўлса, олсин ўша депутатлигини... Йўқ, отамга 
ёқади, – деди кейин сўлиш олиб. Кейин эса Бўтабой Сўпининг 
“правление қарори” дегани наша қилиб кетди. – Ким билмайди бу 

---

304 
махинацияни, а? 
Директор ўша мебелларни туҳфа қилмоқчи бўлган, холос. Ўзини 
яхши кўрсатиш учунми... 
Менгаям, “яқин бўлайлик”, девди... 
Умуман, шунча нарсани туҳфа қилиш ўзи – ғалати!.. Ё бундай 
қилишниям Тўқлибой Қўчқоров айтганми? 
Нима бўлганда ҳам Бўтабой Сўпи бир-икки шотирини чақириб, 
гап шундай-шундай деган. Улар нима дейишади? “Хўп, директор бобо!” 
Улардан нима кетади? 
Директордан-чи? 
“Карнайчидан – бир пуф!” 
Халқ эса... 
...қаранг, ҳозир ҳам чапак чаляпти! 
Вей, халқ билмайдими... 
..бу лўттибозликни? 
Аъло даражада билади! 
Лекин “шундай бўлиши керак”, деб ўйлайди. 
Аттанг”. 
Ултон жойига ўтирди-ю, гўё ўзи ҳам бу ҳолга бўйин эгди. 
Аммо шунда Мундининг “сеп” ҳақидаги гапи ёдига тушиб, фиғони 
чиқди. 
– Менга нима кераги бор! 
– Нима-нима? – сўради Баҳор.