Олабўжи романдан катта хикоя

...Бўтабой Сўпи шу нигоҳни кутиб тургандек илжайиб, идишини 
кўтарди. 
Дунё унга шифтни ва деворларни кўрсатгандай қилганди, 
Тўқлибой Қўчқоровнинг ҳам қараганини кўриб жилмайди, идишга 
ишора қилди. Сўнг Баҳорни туртганди, Баҳор ҳам мушт кетди мақомида 
эрини туртди. 
Тўртовлон қадаҳларини ғойибона чўқиштириб, ичдилар. Дунё 
узумдан олиб: 
– Суваракка қарамадим, – деди. – Ёмон кўриниб кетяпти... Бобом 
миссионер ўтган деб мақтанади-ю, ўзи шовинист! Падарингга лаънат. 
Ҳаммани алдаб юрипти... 
– Бировни ёмон кўриб қолсанг – тамом, а? – минғирлади Баҳор. 
Ултон тағин сигарет тутатди ва юраги сиқилиб кетди: “Булар 
мунча билағон... Мен соддаман. Ўзимни ҳаммадан ажратиб, ёт бўлиб 
қолганман. 
Мана, базм ҳам тугайди... 
Шошма, ҳаётим қандай кечади... кейин? Қаерда яшаймиз?
Кулба Баҳорга... ёқмайди. 
 
Э-ҳе, бунинг уйчаси олдида у – бир бостирма-ку! Йўқ: бунинг учун 

---

302 
у – экзотика. 
Мен учун эса... 
Уни тарк этиш... 
...даҳшат! 
Бу иморатда яшашнинг ҳам қизиғи йўқ! Қолаверса, буям - 
Баҳордан йироқ...” 
– Энди сўз Оқсувнинг сардори Бўтабой Сўпиевга! 
“Миллионер” ўрнидан тураркан, микрофонни қўлига олди. 
– Олис-яқиндан келган, ҳурматли меҳмонлар! – деди, афтидан, 
ўзининг мезбон эканига урғу бериб. – Тўқлибой Қўчқоровичдан кейин 
гапириш оғир бўлсаям, бир оғиз сўзлашни лозим топдим. Хўш, 
биринчидан, келин-куёвга тинч турмуш, ўзаро ҳурмат ҳамда аҳиллик 
тилайман. 
– Яшанг! – деб юборди Мунди ҳушёр тортиб кетиб. 
– Чапаклар! – деб қўйди Собир. 
Бўтабой Сўпи давом этди: