Олабўжи романдан катта хикоя

бунинг йўли бор. – Сўнг Ултондан сўради: – Қоғоз-қалам топиладими? 
Ултон кавланиб қолди. 
– Ҳозир... – Ёнига бурилиб, Болтабоевга жилмайди. – Тешавой ака, 
блокнот борми? Бир бет... – Маданият бўлими мудири чапдастлик 
билан қўйин дафтарини чиқарди. – Ручка... 
– Раҳмат. 
Дунё қоғозни стол четига қўйиб, йирик ҳарфлар билан ёзди: 
“Тўқлибой ака! 
Моткани тинчитинг. 
Дунё». 
Сўнг уни буклаб ёнидаги жувонга берди: 
– Қўчқоровга. 
Жувон қўшнисига узатди: “Қўчқоровга”. Қўшниси қўшнисига. 
Ниҳоят, хат эгасига етди. 
Тўқлибой Қўчқоров ўқиди-ю, бу ёққа ялт этиб қаради. Сўнг қиҳ-
қиҳ кулиб, хатни Бўтабой Сўпига кўрсатди. Кейин даврага аланглаб, 
Зокир Ўриновнинг орқасида турган Одил миршабни имлади. 
Миршаб атай: “Меними?” дегандай бошмалдоғини кўксига 
қадади-да, қатор ортидан йўрта қолди. Ҳадемай бош котибнинг ортидан 
келиб, бошини эгди. 
Қўчқоров унга бир нима-бир нима деди. У жиддий тинглаб, бирдан 
ишшайган кўйи бош ирғади. 
Сўнгра Қўчқоров Таракановга бўйнини чўзиб нимадир деганди, у 
ёнидагиларга етказди. Улар секин-секин нарига сурилишар экан, Иван 
Иванович Тўқлибой Қўчқоровга бир гапни уқтирди-да, ўрнидан турди. 
– Арининг ини бузилди, – деди Баҳор. 

---

309 
– Ҳозир томоша кўрасан, – деди Дунё. 
– Э, э, унга қара... Суварак келаяпти-ку! 
– А-а-а. Кетмоқчи. Гапини эшит. Хўп де... 
– Нима-нима? 
– Сабр қил. 
71 
Тараканов яна ўйинга тушаётганлар орасидан ўтиб, буларнинг 
қаршисига келганда, Собир ҳам аппаратини чоғлаб, етиб келди. 
– Туринг-туринг, – шивирлади Баҳор ва Ултон паришонҳол ирғиб