Олабўжи романдан катта хикоя

олдирганлар. 
– Уни биламан. 
– Лекин Наби жуда оқкўнгил йигит. 
Ултон унга тикилиб хўрсинди. 
– Ҳе-е, қадрдоним-е... 
 
Ултон бу йигитчани “қадрдоним” дегани билан (у ёнғоқни ҳам, 
отини ҳам “қадрдон” дейди), унчалик эмас. 
...Бу йигитча еттинчини битиргач, ўз кунини ўзи кўришга мажбур 

---

83 
бўлган. Бировларга ёлланиб ғишт қуйган, бировларга янтоқ-шувоқ ўриб 
келиб берган ва ваъда этилган ҳақнинг, нари борса, ярмини олган 
(ваъдабоз алдаган, бу эса ночор – кечирган), кейин райондаги гаражда 
фаррошлик қилиб юриб, техника деганига қизиқиб қолган ва 
шофёрликдан пенсияга чиқиб – гаражда қоровуллик қилаётган бир 
“яхши чол”нинг маслаҳати билан “автошкола”ни битирган. 
Пироварди, ҳарбийдаям шофёрлик қилган. Ва, гаражга қайтиб, 
“яхши чол”нинг далолати орқасида механик бўлиб ишлай бошлаган. 
Ана ўшанда гаражга бир малла “Газик” судралиб киради-ю, 
Қорабой унинг “Олатоғдаги улуғ одамлардан бири”нинг (бу – “яхши 
чол”нинг таъбири) мошинаси эканини билиб, туни билан ишлайди. 
Эрталаб оёққа қўйиб беради-ю, шу сониянинг ўзида “Улуғ одам”, яъни, 
Бўтабой Сўпи уни рулга ўтқазади. Эски шофёрнинг жавобини бериб, 
Оқсувга ҳайдатиб келади. 
Қорабой директорнинг шофёри бўлиб бир йил ишлайди. Анча-
мунча нарсани кўради, яъни, Бўтабой Сўпининг Қоратоғдаги дачасига 
келадиган талай казо-казоларни таниб олади ва улардан баъзиларининг 
“иплос” ишларига гувоҳ бўлади. 
Ана шундай кунларнинг бирида “хўжайин” билан Қорабойнинг 
ўртасида “бир гап” ўтади... ва шу соатнинг ўзида “Улуғ одам” унинг 
жавобини беради. 
Бироқ... қурилиш бригадасига ўтказиб қўяди. Қурилишда маош