Олабўжи романдан катта хикоя

юлиб, қўлларини ишқаб ташлагач: 
– Ана бўлди, – деди. – Ассалом, алайкум, акажон. 
Ултон мамнун кулумсиради. 
– Салом, қачон келиб эдинг? 
– Анча бўлди, – деди у. – Сизларга халақит бермай, деб ўтирдим. – 
Кейин сойни кўрсатиб шивирлади: – Юлғуннинг танасида илоннинг 
ўлиги бор экан. Эти йўқ, суяги қолган, чумоли талаб ётипти. Ҳеч 
кўрмаган эдим. 
Қорабой Ултоннинг “табиат мўъжизалари”га-да қизиқишинм 
билиб олганидан буён шунақа янгиликларни ҳам айтиб турарди. 
– Селда келиб қолган-да, – деди Ултон. – Қани, ўтиринг, мулла 
Қорабой! 
– Раҳмат, домла. – Қорабой “курси”лардан четкисининг четига 
ўтирмоқчи бўлди-ю, кўрпачани ҳўл қилмаслик учун учини қайтариб, 
қуруқ ёғочга ўтирди. 
– Э, бемалол-бемалол! – деди Ултон. – Бу кўрпачалар кимлардан 
қолмаган, биздан қам қолади. 
– Домла, шундай гапларни айтсангиз, киши... 
– Хафа бўлади? 
– Йўқ, ўйлашга мажбур бўлади. 
– Ўйлаш керак! – таъкидлади Ултон. – Ўй инсонга берилган энг 
буюк неъмат! Биз ўйсизлик орқасида не-не фожиалар ёқасига келиб 
қолдик... – Ултон билади, бу йигит ҳамиша оч: олдига бир нарса 
қўйсанг, албатта ейди. У қўш нонниям дастурхонга қўйиб, қовурдоқни 
очди. 
– Раҳмат. – Қорабой қовурдоққа тикилди. Ва ундан кўзини узмай 
бир туюрни олиб апил-тапил ея бошлади. – Тотли. Ёғ сингиган-да... – 
Гўштни еб бўлди-ю, лабларидаги мойни артиш ҳам эсидан чиқиб, 
Ултонга термулиб қолди. 

---

81 
– Ҳа? – деди Ултон. 
У туйқус синиқ тус олди. 
– Ҳалиги... анави ерда турган аёл Баҳор опамиди? 
– Сен биласанми уни? 
– Э, Набидан олдин мен шопирлик қилганман-ку Бўтабой Сўпига?