Олабўжи романдан катта хикоя

– Ва ҳоказолар учун! 
– Ҳе, жодугар! – Наби унга эргашди-ю, Ултонга қайрилиб боқди. 
“Сабабини биламан. Айтаман. Хотиржам бўлинг!” дегандай беш 
панжасини ёзиб силкитиб қўйди. 
Ултон бош ирғади. 
Наби жадаллаб юриб, сув кўллаган жойлардан сакраб-сакраб ўтди 
ва қиздан ошиб кетаркан, Баҳор унга нимадир деди, Наби елкасини 
чивин чаққандай силкитиб қўйди. 
Ултон гангиб уларнинг изидан боришиниям, бормаслигиниям 
билмай турарди. Қизнинг секинлагани, қарамоқ бўлаётганини кўриб, 
бирдан жилди. Қиз ҳам... тўхтади. 
 
Ултон унга етиб бориб, томоқ қирди. 
– Ғалати иш бўлди-ю. 
– Ултон ака. 
– Лаббай. 
Баҳор унга тик қаради. 
– Мен билан гаплашишни истайсизми? 
– О, албатта! 
– Оқшом амбулаторияга боринг. “Время”дан кейин. 
– Хўп, – нафаси ичига тушиб пичирлади йигит. 
Қиз бошини хам қилди ва сўқмоқ намми-қуруқми – энди фарқи 
қолмагандек юриб кетди. Кетаркан, унинг изидан сумрайиб қолган 
Ултон ҳам йўл танламай жўнади. Аммо яқинлашавериб, бирдан 
секинлади. 
Бироқ чопиб-чопқиллаб қиздан ўтиб кетгиси келар, айни чоғда, 
оёғига тушов солишга мажбур эдики, бу қўш шиддат ичига уриб 
бағрини қабартирар, ҳаво етишмаётгандек ҳансирар эди. 
Ниҳоят, Ултон бир нима баҳонаси-ла тўхташни маъқул топди ва 
бирдан энгашиб почаларини қоқа бошлади. Шунда осмондан 

---

78 
қирғийнинг қийқиллагани эшитилиб, бошини кўтарди. Наздида, қуш 
уни нимадандир огоҳ, қилаётгандай туюлди. Хаёли унга оғиб: 
– Ў-ў! – деди. – Уянгга яқин турибман-ку? Қўрқма, қадрдон... 
Ултон дўлана остидан ўтди-да, ариқ бўйига етиб қолган Баҳорни