Олабўжи романдан катта хикоя

тунги учрашувни ҳам унутгандек эди. 
Ёнғоқ тагига етиши керак! 
Етди. Тўхтади. Қўлларини белига тираб, сойга боққанича чуқур 
нафас олди-да: 
– Э-э, иш деган мундоқ бўпти-да! – дея букри томирга ёпилган 
кўрпачага ўтирди. Гўё Баҳор билан муомаланинг учрашув ваъда 
этилиши ила тугашида қиз тарафидан жилла ҳаракат бўлгани йўқ, ўзи 
ўзининг устакорлиги туфайли бундай натижага эришгандек эди. 
Сўнгра ушбу ҳолатидан яна бироз ҳузур қилгиси келдими, ирғиб 
туриб, ёнғоқ орқасига ўтаркан, Қорабойнинг чувалчанг олиб келиши 
кераклиги, сойда балиқ овлашлари ёдига тушди. 
Шу оннинг ўзида эса, шарқираб оқаётган оппоқ сув ўртасидаги 
оролчада – юлғун тўпи ортида ярим яланғоч ҳиндуга ўхшаб турган 
Қорабойни кўрди. 
– Ҳў, қадрдон! 
“Ҳинду” қармоқ сопини найзага ўхшатиб кўтарди. 
Ултон пастга тупроғи билқиллаб ётган ёнбағирдан тушмоқчи 
бўлди-ю, ҳаракати фойдасиз экани учун ўзини тийди: қармоқ газхонада. 
Бироқ... уни олиб келиш ҳақидаги ўй ҳам ортиқча туюлди. Илло 
булардан ҳам муҳимроқ иши борга ўхшарди. 
Қорабой ҳам Ултон билан ёнғоқ остида, бир муддат гурунг 
қилишни афзал билди шекилли, қармоғини қумга санчиб қўйиб, сойдан 
кечиб ўта бошлади. Сув унинг тиззасидан сонига кўтарилганда, бир-
икки довдиради. Кейин оқимга қараб юрди. Ва мугузи бору бировни 
сузадигандек бошини эгган ҳолда лошлоққа чиқди. 
Сўнг иштони почаларини сал-пал сиққан бўлди-да, қирғоққа 
тирмашди. Чиққунча почалари лой бўлди, афт-башарасига ҳам чанг 
қўнди. У тўрсим деворнинг очиқ жойидан ўтибоқ, Ултон билан 

---

80 
кўришгани интилди-ю, нари-берига қаранди. Себаргадан бир чангал