Олабўжи романдан катта хикоя

қилардики, ёш болага даҳшатли эртак айтаяпти, деб ўйлаш мумкин эди. 
– Бизнинг эса жўжахўрозимиз ҳам товуш чиқармайди. 
Баҳор муштумига йўталиб: 
– Қўрққаниданми? – деди. 
– Э, нималар деяпсиз! – Ултон хафа бўлиб кетаёзди. – Гап қўрқув 
устида кетадиган бўлса, тухумнинг ичида ҳам ётиб қўрқади жўжалар... 
Ҳа, лочиннинг қийқириғини эшитганда! 

---

74 
– Қизиқ. 
– Ишонаверинг, Баҳорой! – деди Ултон. Кейин чекишнинг хумори 
тутди, кўкрак киссасини кавламоқчи бўлганди, Баҳор нонлар қатидан 
сизиб чиқаётган ёғни кўриб қолди. 
– Мой, мой! Ерга қўйинг... Қаерда ўтирамиз? 
– Ана! – Ултон ёнғоққа юзланди. – Кетдик! – У кўрпачаларни 
кўтараркан, Баҳор нонларни олволди. – Раҳмат... Кўйлагингизга 
томмасин. Ана, бизнинг чолимиз тенгли ёнғоғимиз! Салом, қадрдон! 
Баҳор унинг ортидан бораркан, чеҳрасида бу “ғалати” йиғитнинг 
қилиқларидан завқ олиш бор, ўзича жилмаяр ва яна энтикиб-энтикиб 
нафас олар эди. 
Ўзича ғўнғиллаб бораётган Ултон таққа тўхтаб, елкаси оша 
қаради. 
– Лекин бизнинг қирғий Ўзоқ аканинг жўжаларини қийратади! – 
завқланиб кулди у. 
– Ким у Ўзоқ ака? 
– Илмий мудиримиз-чи! Ҳали эшикнинг оғзида қўл қовуштириб 
турган эди-ку? 
– A-а. Алкаш эмасми шу одам? 
– Гўрда! Умри бино бўлиб, оғзига олмаган. Аммо Зокир Ўриновга 
оберади. 
– Ҳим, нега энди ўша одамнинг жўжаларини қийратади бунингиз?
Ултон елка қисди. 
– Ким билади... 
– Ҳарҳолда сабаби бордир-а? 
– Шубҳасиз. 
Шу пайт орқадан Набининг шанғиллаши эшитилди: 
– Нимани гаплашаяпсизлар, а? Тил топишиб олдинглар-а?