Олабўжи романдан катта хикоя

Суҳбатга тўймаяпсизлар-да? – Сўнг чираниб дағдаға қилди: – Билдим: 
қандай учрашишни билмай юрган экансизлар! Мен аҳмоқ.... текинга 

---

75 
хизмат қилибман! Болаликда бўлгич эди: “Опангни чақириб чиқ”, деб 
қўлингга ўн сўм қистиришарди. 
– Ўн сўм? – Баҳор ҳайрон бўлиб сўради. – Эски пулдами? 
– Ҳе-е, жодугар! 
– Йўқ, мен бир нарсани тушунолмай қолдим, ўртоқ Султонов, – 
деди Баҳор. – Юринг, тўхтасак – тўхтаб қоларканмиз... Мана шу 
шогирдингиз менинг ота-онам қўйган отим бўла туриб, “Жодугар” 
дейди... Менинг нимам жодугар? Ҳайронман. Агар реалист бўлсак, 
сизнинг “куринья ножка”нгизда яшайдиган кишини ҳақиқий “жодугар” 
деб аташ керак... – Ултон боғни бошига кўтаргудек қаҳ-қаҳлаб юборди. 
Наби эса хўрозга ўхшаб қичқирди. Баҳор пинак бузмади. – Тавба, 
нимага кулар экан-а, булар? Ўртоқ Султонов, ўзингиз бир нарса денг. 
– Қойил! Қойилман сизга! – деди Ултон ва қўлини кўтармоқчи 
бўлиб, кўрпачани тушириб юборди. 
...Бирпасдан кейин улар ёнғоқ тагида эдилар. 
– Мана, табиий курсилар! – Ултон битта кўрпачани қоқиб, букри 
илдизга ёпди. Осилиб тушган четларини қайтариб ташдаб: – Марҳамат, 
Баҳорой – деди. 
– Раҳмат, ҳозир. – Баҳор ёнғоқнинг у ёғига ўтиб, нариги қирғоқни 
томоша қила бошлади. 
Иккинчи кўрпача бошқа илдизга ёпилди. Наби дастурхонни ўртага 
қўйиб, очди. Чойнакни ушлаб: 
 – Совупти, – деди. – Лекин сомсани иситса бўлади... Нима қилай, 
домилла? Ҳой, Баҳор опа, гулхан ёқамизми? 
– Йўқ-йўқ, соат ҳам... 
Ултон сергак тортиб кетди: “Ихтиёр ўзимизда-ку?” 
– Соатга бало борми? – деди Наби. – Ҳозир гулхан ёқамиз! Чўғига... 
– Ултонга кўз қирини ташлаб, бошмалдоғи билан кўрсатгич бармоғини