Олабўжи романдан катта хикоя

кўриб, ҳаллослай кетди. 
Айтиш лозимки, унинг юришини чиройли деб бўлмас – шошиб-
пилдираб қадам босар, нимаси биландир тик юриб бораётган айиқни 
эслатар эди. 
Ултон ариққа етганида, Баҳор кабинада эди. Ултон нима учундир 
ўнг қўлини беҳол кўтарди. 
Баҳор 
ҳадемай 
учрашамиз 
дегандай 
бармоқлари 
учини 
қимирлатиб қўйди. 
Наби сигнал бериб, уловни жилдирди: мошина тупроқ, ғишт 
синиқларини ер тирнаган итдек орқасига отиб, зинғиллаганча кетди. 
Чанг карвонини эргаштириб кўчага чиқди ва кўприкка бурилди.
“Совхозга...” – деб ўйлади Ултон. “Совхоз” деганда – идора, 
амбулатория томонни кўзда тутарди. 
Унинг ён-верида эса куланкир товуқлар бемалол қақолаб юрар, 
уларнинг товушлари иссиқ ҳавога қандайдир лоҳаслик бахш этар эди. 
Шу тобда Ултонга бу лоҳаслик таъсир қилгудек эмас, унинг хаёли 
паришон эса-да, юраги гурс-гурс урар, мияси эса бўлиб ўтган 
“воқеа”ларни ҳазм этиш ва кейин бўлиши мумкин “воқеа”ларни 
тусмоллашни истар эди. 
 
 
 
 
 
18 
Ултон бирдан товуқларни кишт-киштлаб боққа ҳайдади. 
– Олға, менинг гўзалларим! Боққа! Бедага! – Уларнинг талайи 
сочилиб кетгач: — Э, туяга янтоқ керак бўлса, бўйнини чўзади! Барибир 
борадиган жойларинг – ўша! – деди-да, изига қайтди. 
Сўқмоқда келаркан, қадам босишларида ўзга бир ишонч билан 
мағрурлик пайдо бўлиб, кўзи қари ёнғоқдан узилмай қолди. Қизиқ-да, 

---

79 
шу сўқмоқдан боягина... анави сирли-шаддод гўзал ўтгани, бу ерда унинг 
туфлисидан излар қолгани илло-билло хаёлига келмас, ҳатто бўлажак