Олабўжи романдан катта хикоя

эканликларини, уни емасалар, пўстин киймасалар, ҳоллари хароб 
бўлишини айтишаркан. Қаранг! – Ултон роҳатланиб шифтга боқди. – 
Биздан, йигирманчи аср... атом, ракеталар асри одамларидан нақадар 
юксак туришарди улар, а? Табиатга муно-са-бат бобида. Ахир, шу-ку энг 
муҳими? Ҳаётда! Шу-ку... онамизга муносабат! Биз бўлсак, қандайдир 
бетайин, қаёқлардандир келиб қолган ёвуз махлуқларга ўхшаймиз. 
– Хўш, хулоса шуми? – Ултонни яна гапиртириш учунми ёки 
мушоҳада истабми, сўради Баҳор. 
Ултон қизнинг оҳангидан яна нималардир дейиши мумкинлигини 
англаган эса-да: 
 
– Шу... десаям бўлади, – деди. – Биз шундай одам бўлиб қолганмиз, 
хоним! 

---

63 
– “Хоним” деманг. – Бирдан ижирғанди Баҳор. – Чучмал... 
Таракановга ўхшаб кетдингиз! 
– Ҳа-а-а! Раҳма-ат! – Ултон сигаретни кулдонга эзмоқчи бўлиб 
жилди-ю, анави тери ҳақидаги гапи адо бўлмаганини эслади. – Хуллас, – 
деди яна тисланиб. – Бу... пўстак бизники бўлди. Чунки Етимчўққидан 
отилган айиқ пастга учди... Кейин мен Расул бобони олиб келдим. 
Терини шилдилар... – У Баҳорга қандайдир ҳайрат билан кўз ташлади. – 
Териси шилинганда, айиқ одамга ўхшаб қолар экан. Ҳа, – лаблари 
қақраб тамшанди. – У аслида одам-у, гўё... пўстин кийиб яшириниб 
юргандай... Ана! – Ултон тор бурчакни кўрсатди. 
– Нима? – Баҳор ҳикоя таъсирида манглайлари тиришиб сўради. 
– Пўстин! Чопоннинг остида... – Сўнг қандайдир энкайиб, гўёки 
айиққа ўхшаб юриб бурчакка бораркан, бўсаға ортидаги илк 
пиллапояда чойнакни кўриб... хўрсиниб юборди-да, зўрға илжайиб, 
қаддини тиклади. Сўнгра Набини кўрмаган эса-да: – Киравер, – дея 
изига қайтди.