Олабўжи романдан катта хикоя

– Илитади! – жавоб берди Зокир Ўринов. – Шундаям яқинига 
борсангиз. 
– Ўқувчилар пальтоларда ўтиришар? 
– Чопонларда ҳам. 
– Ахир, ўзларинг мундай... – Баҳор домланинг уст-бошига ишора 
қилган бўлди. – Буни наҳотки... 
– Бизга боғлиқ эмас
г
ўртоқ Кенжабоева, – паст тушмас эди Зокир 
Ўринов. 
– Биз ҳар йили қўлимиздан келганини қилиб юрганимиз учун бу 
барак йиқилмай турипти. Лекин бу йил... 
– Мумкин эмас! – деди Баҳор, табиий, “бу аҳволда қолдириш 
мумкинмас”лигини кўзда тутиб. – Мен... бугуноқ бориб ёзиб бераман! – 
Ултонга қараб қўйди-ю; – Райздравгаям, облздравгаям ёзиб бераман! Бу 
заххона соғ болани касал қилади-ку? 
– Жуда тўғри айтасиз! – таъкидлади Зокир Ўринов. – Шунинг учун 
ҳар йили етти-саккиз ўқувчи район касалхонасига бориб ётади. Сиз, 
ҳарқалай, бу ерга янги келгансиз... 
– Тавба. 
– Хайрият, қишлок болалари тағин чидамли бўлади. Бунинг 
устига боёқишлар кўникувчан... Кейин кумуш тишларини кўрсатиб 

---

49 
кулди. – Бечоралар ҳали қиёслашни билмайдилар-да: вакуумда 
яшаётир! Нима дедингиз, ўртоқ Султонов? 
Ултонга Баҳорнинг “...ўт тушсин бу система...”га деган гапи 
дафъатан таъсир этиб кетган эди. Домланинг “вакуумда яшаётир!” 
дегани муаммонинг моҳиятини очгандек бўлиб: 
– Худди шундай! – деди. 
– Салом берди-ик! – шу палла Набибой парталар ортидан бўй 
кўрсатди. 
– Ҳе хулиган, – деди Зокир Ўринов. – Мана, аҳволимиз шундай 
бўлганидан кейин, синглим, ана шундай хулиганлар чиқади бизнинг 
даргоҳдан. 
– Э, ундай деманг-е-е, – Наби буёққа йўналди. – Мана, Ултон