Олабўжи романдан катта хикоя

қоровулга юбормоқчи бўлди-ю, ўзи... ҳа, ўзи бориб келишни маъқул 
топди. – Ҳозир! 
Ултон мактабнинг муюлишига ўтиб, тажриба боғчаси бошида 
қўнқайиб турган лойсувоқ уйчага қараб: 
– Ҳў-ў, Қўрбоши бобо! – деб бақирди. Ва Зокир Ўриновнинг шалоқ 
“Победа”си 
йўқлигидан 
ўзининг 
ҳам 
йўқлигини 
тусмоллаб: 
“Чойхонадами?” деб ўйлади: илло у киши сентябрь яқинлашгани сари 
мактабдан узоқлашмас эди. 
Чол ишком остида ётган экан. Тақя кийган бошини кўтарди. 
Ултон қўли билан имлади-да, ўзи ҳам майдонга тушди. 
– Директор қаерда? 
Қария боғ томонга қараб қўйди. 
– Ўзоқ гижжа билан тўманга эниб кетди. 
Илмий мудир Ўзоқ Тўлагановни фақат шу чол “гижжа” лақаби 
билан атарди. 
– Комиссия келган, – деди Ултон. – Эшикни очинг. 
– Ҳа, ундай бўлса... – чол узун қалами желагининг киссаларини 
кавлай-кавлай, кетди. 
 
Ултон ариқчадан ҳатлаб, пастак ишком остидан у ёққа чиққач, 
йўнғичқапоя пуштасидан – сўқмоқдан бораркан, олхўрилар орқасидан 
чағ-чағ кулги эшитилди. Йигит ғижиниб кетди: “Шундай кундаям 
ичадими одам!” деб кўнглидан ўтказди. 
Миқтигина, сурп кўйлагининг енглари тирсаккача шимарилган 
Зокир Ўринов билан доимо тиржайиб турадиган рангпар Тўлаганов 
икки ғўлада бир-бирига юзма-юз бўлиб ўтирар, ажриқлар устида 
бўшаган пиво шишалари ётар эди. 

---

46 
– О, марҳамат! – деб калта қўлларини кўтарди Зокир Ўринов. У 
кишининг хумдек боши терлаган, кўзларининг оқига қизил югурган 
эди. 
– Салом! Домла, райкомдан комиссия келди. 
– Ка-ак? 
– Оҳ-воҳингиз тегишли жойларга етипти... Ўртоқ Тўлаганов,