Олабўжи романдан катта хикоя

ик! Аттанг, қаламқошлар хазон бўлганда!.. 
Ултон Қўрғондарага худди Наби айтгани – қаламқош гулларидан 
териб келиш учун бораётган пайтида ўқ еганини эслаб: 
– Дарвоқе, бу даранинг бетларидаям қаламқош ўсади, – деди. – 
Баҳорой, сиз у гулни биласиз-а? 
– Шуни сўрамоқчи эдим, – деди Баҳор. 
– Сизга кўрсатайми? – деб юборди Ултон. Ва нега бундай деганига 
ҳайрон қолди: қачон кўрсатади? Тўғри, уйида – кулбасида бор, қуриб 
қолганидан. Лекин ҳали ранги ўчиб кетмаган. 
– Қачон? – Баҳор бирдан бошини буриб сўради. Унинг лабларида 
ғоят тиниқ – бола табассуми бор, фақат кўзлари синовчан боқарди. 
Ултон ютиниб: 
– Ҳозир десангиз – ҳозир! – деди. 
– Шу ерда-я? 
– Ҳа-ҳа-ҳа! Йўқ... Уйда бор! Уйда! 
Кейин яна ичидан зил кетди: уйига опкирмоқчими уни? 
Ултон ўзининг яшаш шароитини ўзгалардан сир тутар ва бундан 
ҳам завқ олар эди. Чунки ўзига маслакдош бўлмаган кимсалар ҳужрага 
кириб қолса, “ҳеч нарсани тушунмаслиги”, аксинча – ўзининг устидан 
кулиб чиқишларига амин эди: “Ахир, одамларни чиройли жиҳозлар 
қизиқтиради!” 
Унда эса... 
– Келишдик! – ўнгарилиб ўтирди Баҳор. – Ўзи, қизиқ-да шу 
уйингиз ҳам, – дея давом этди: – Яланг бетда. Ҳаммаёқ – тикан... мен 
қачон йўлдан ўтганда қарасам, Баба Яганинг “куринья ножка”да 
турадиган уйчаси кўз олдимга келади. Тўғри, у – ўрмонда. Пекин 

---

42 
сизнинг уйчангизниям шоирона десамми.. 
– Денг, денг! – ҳаяжондан юраги гупуриб кетди Ултоннинг. – Нима 
бўпти, тиконзорда бўлса? Буниям ўз гўзаллиги бор! Тиканлар! Менинг 
азизларим! Уларни баҳорда кузатинг... йўқ, ҳозир ҳам... гўзал! – Қиз яна 
қараган, нигоҳида дилкаш бир ҳайрат зоҳир эди. Ултон баттар жўшиб