Олабўжи романдан катта хикоя

кетди. Уларнинг таги – бутун бошли бир олам! Тўрғайлар ини бор... 
Ҳозир ўша хас-хашаклардан ясалган хонадонларда холдор-холдор тухум 
пўчоқлари ётипти. Полапонлар ҳозир оналари қатори бўлиб қолди. 
– Гапиринг-гапиринг, – деди Баҳор. 
Ултон кулиб, артистлик қилаётганда қўлга тушгандек уялиб 
бошини эгмоқчи бўлди-ю, қизнинг далдасида ажиб бир самимиятни 
уқиб, хўрсинди. 
– Тўрғай! – деди. – У – ҳақиқий дашт булбули, Баҳорой! Уни 
қишда... йўқ, февралнинг бошларида кўрсангиз. Кечаси. Соат тўртлар, 
дейлик. Ой ботган. У ер-бу ерда лахтак-лахтак қор ётипти. Сову-уқ! Ана 
шу қорнинг шуъласида – атроф кўройдин... – Ултон энди Баҳорни 
унутган, ўша манзарани яққол кўриб ҳикоя қилар эди. – У ёқдан 
чулдирайди биттаси, бу ёқдан жавоб беради бошқаси... Сиз уйча олдида 
пўстинга ўраниб анграйиб турибсиз... Мўъжиза юз бераётир! 
Ултон ўзига келди. Синиқ жилмайди-да, бармоқлари титраб, 
сигарет олди. 
– Да-а, интересно... – Баҳор табассумли лабини қимтиб, яна 
олдинга ўнг бўлиб ўтирди. – Наби, домланг ҳақиқий шоир! 
– Ундай деманг, – Ултон энди инкор этди: – Мен шоир эмасман, 
Баҳорой. Мен... табиатшуносман! Ҳа, бунинг олдида тарихчилигим ҳам, 
археолог касбим ҳам – бир пул! Менинг келиб тўхтаган бекатим – шу: 
табиат... – Кейин кўнгли бузила бошлаб, сигарет тутатди. 
Одамнинг табиатида қизиқ бир жиҳат бор: бирон киши бирон ерда 
қизиқ бир нарсани кўрган бўлса, ёки бирон ҳидни туйган бўлса, ёхуд 
биронта муҳим гапни шеригига айтган бўлса, орадан анча вақтлар ўтиб, 

---

43 
ўша бўй-у, ўша нарса-ю, ўша гап ёдидан буткул кўтарилиб кетган эса-да, 
яна ўша манзилга қадами етганда ўз-ўзидан ўша “нарса”лар ёдига